Misja: mama.

Poranek, dzień jakikolwiek.

Punkt pierwszy misji. Robienie kanapek o szóstej rano. Dziesięć kanapek, trzeba pamiętać, że Średni woli pomidor od ogórka, a Duży odwrotnie, że Elf nie je masła, a lubi paprykę, a Mały lubi masełka dużo, ale papryki nie. Średni pije zieloną herbatę, parzoną w siateczkowym parzydełku, Mały kakao, a jeśli kakao i dla Średniego, to z cynamonem. Dużemu wszystko jedno, najpewniej i tak nie zdąży wypić tego, co mu zrobię. Ale przynajmniej dogonię go z kanapkami, jeśli zapomni i zawsze mogę spróbować wcisnąć mu szalik i czapkę. Której i tak nie weźmie, więc będę patrzyć między jaśminem, jak wiatr wichrzy jego brązową czuprynę i wiem na pewno, że zmarznie w te szczupłe, za szczupłe dłonie pianisty, bo rękawiczki zostały pod lustrem, obok tomiku Różewicza.

Punkt drugi misji: pożywne śniadanko. Nie wiem czemu zamiast mojej owsianki wolą chrupki z mlekiem, ale próbuję dorzucić jeszcze omlety, smażone na puszysto, koniecznie z bitą, 30% śmietanką. Może banan, może kakao, kawa inka. Sok pomarańczowy do szkoły, po dwie kanapki na głowę na drugie śniadanko, dzisiaj były z awokado, pomidorkiem i kiszonym ogórkiem. Kiedy zmywam kubki po śniadaniu, słyszę uruchamiany przez Miłego samochód i zgrzyt otwieranej przez Średniaczka bramy. Zanim Miły wróci, zdążę jeszcze nakarmić króliki, kota, pozmywać, postawić wodę na herbatę, włączyć pralkę i posłać łóżko. Zaczyna się moja najmilsza pora, poranek.

Wędruję po domu, podśpiewując kawałki z musicali...

Jak co dnia budzi się miasteczko,
świtu blask z powiek kradnie sen.
Jak co dnia wszyscy ludzie rześko,
wstają tu, by rzec:
-Bonjour!

... i zbierając Zagubione Skarpety. Ho ho, ileż skarpet odnajduje się tu i tam! Kto by pomyślał, poza pokręconym umysłem mamy na misji, że skarpety mogą być nie tylko pod łóżkiem, w nogawkach dżinsów, pod kapą, poszewką, na fotelu, pod pufem, ale i za komputerem a nawet w pudle z zabawkami i kolekcją smoków!

Skarpety idę się pierzyć - to nasz domowy slang, wziął się STĄD. One się pierzą, a ja wietrzę pokoje, zmieniam pościel, żeby było świeżo i przyjemnie, ustawiam książki, podnoszę słuchawki, pendrivy, na ostatnim schodku na górze przysiadam i patrzę przez połaciowe okno na naszego koreańczyka- wystrzelił już ponad dom, a tak niedawno był jeszcze malutki... Czemu drzewa i dzieci rosną tak szybko, a my zostajemy same w posprzątanych pokojach naszego życia? Troszkę wzdycham komicznie nad sobą i swoim lękiem separacyjnym, potem idę wypić bawarkę i pocieszyć się wafelkiem Góralki.

Punkt misji kolejny: smaczny obiad. Pomidorowa z zacierką, warzywka swoje, ze wsi, marchewka  piękna jak malowanie, na drugie szpinak z marchewka w śmietanowym sosie, ziemniaczki, surówka z rzodkwi. Kiedy wpadają ze szkoły z okrzykiem: co jest do jedzenia? wydaje się, że cała kuchnia się cieszy, pobrzękują z zadowoleniem pucate talerze, każda filiżanka kręci zalotnie uszkiem.

A to dopiero połowa dnia. Jeszcze podwieczorek, kolacja, odrabianie lekcji, gdzie muszę zastanawiać się nad wydobyciem kamiennego węgla w Polsce i nad gatunkami ptaków chronionych. I jeszcze porady psychologiczne. I wysłuchanie wiersza Małego: kiciusi, milusi, tak bardzo mięciusi jest tylko nasz kot! Ładny wiersz napisałem, mamo?

I jeszcze muszę popatrzeć jak Mały urządza simsom mieszkanie i trenuje koty w łowiectwie - gra w Zwierzaki. I jeszcze wyciągam Idzie niebo ciemną nocą, żeby poczytać mu wieczorem. Dwie zawartości pralki idą na sznur, dwie inne, pachnące wiatrem, jesienią, chłodem i lasem przynoszę z ogrodu. Ach te sznury prania - zawsze przypomina mi się Lundkvist: poezja to sznur do bielizny rozpięty między latarnią morską i drzewem wiśniowym. 

Lubię suszyć pranie na dworze, lubię przewiane wiatrem od puszczy prześcieradła. Te przewiane wiosennym zefirkiem, lecącym znad łąk pełnych mleczy, i te przewiane letnim, gorącym wietrzykiem, niosącym woń żywicy, suszącego się siana i klekot bociani. I te wiatry jesienne, grzybne, chłodne, oddychające pełną piersią. I lubię nawet, jak mi pościel marznie na dworze, na świeżym, skrzypiącym mroziku.

Lubię misję bycia mamą, ogarnianie domu, poczucie, że świat układa się pod moimi palcami jak czcionki drukarza, i oto składa się tekst domowo- ogrodowego palimpsestu, gdzie spod słów o dzieciach, cieple i miłości wyłania się jasna, spokojna strofa bardziej ulotnego szczęścia, metafizyka głębsza niż wytarte slogany o poświęceniu. Nigdy nie znużone schody, którymi wstępuje się na górę, do pokojów dzieci, są przecież schodami ab aeterno, a czułość, z jaką traktujemy bliskie osoby, zwierzęta, przedmioty czy książki nigdy nie pyta o nagrodę, bo nagrodą jest samo istnienie tychże. Dziękuję, że są, że mam komu zrobić śniadanie, mam komu zanieść ostrożnie miseczkę pełną mleka nowego świtu. Mam dla kogo napisać te słowa, ogarnąć ich tymi słowami i poczuć się częścią większego sensu, niemożliwego do nazwania, tak jak słowo CHLEB nie wyjaśnia smaku, zapachu, chrupkiej złocistości skórki i uśmiechu, z jakim Mały rozpromienia się na widok pajdki z miodem, a ja jestem szczęśliwa:)

I takie to eseisko napisało mi się niechcący.