Ulepimy dziś bałwana?

To mniej więcej zobaczyłam po obudzeniu się; za oknem sypialni brakowało tylko narnijskiej latarni i pomykającego między świerkami fauna. Śnieg spadł w nocy, a w tej szarości przedświtu, gdy Duży krzątał się, szykując do wyjazdu - było tak cicho, jakby cały świat wstrzymał oddech z niedowierzaniem. Jak to, już?

Co to jest, to białe? Chyba nie myślicie, że postawię na tym choć jedną łapkę? To jakiś żart, prawda?

 

- Ulepimy dziś bałwaaana? - podśpiewywał Mały, siorbiąc swoje kakao i rozradowanym wzrokiem popatrując przez szybę. Aż mi się gardło ścisnęło, nie, żebym nie popłakiwała na filmach Disneya, zdarzało się, ale cieniutki głosik dziewięciolatka, podśpiewujący tak ufnie -

Ulepimy dziś bałwana?
No chodź, zrobimy to...

No więc czym prędzej upakowałam ich wszystkich, z plecakami, kanapkami, zamieszaniem - mamo, dziura w rękawicy, mamo, kup mi nowe buty do szkoły!

I zostałam sama ze śniegiem, gotującymi się warzywami na pasztet, rosnącym ciastem drożdżowym i melodią Last Christmas, którą Średni włączył mi, wychodząc z domu. Jestem wyrozumiała, bo gdy  byli mniejsi, to sanki ustawiali z nadzieją tuż przy dyniach na tarasie już w październiku. Niech będzie już Last Christmas.

A to półka, listopadowy prezent od Miłego, z drewna świerkowego, sklejona pięknie, pomalowana na kolor białego wina. Duży kręci nosem, że nie zrobi zdjęcia, bo mało światła. Skąd ja mu wezmę dużo światła w listopadzie? No więc zdjęcie ciemnawe, ale widać częściowe zbiory kalinowej porcelany z różami i Cud Półkę.

Maselniczka przyjechała z Piecek, z targu staroci.

 Pachną jabłka, przymrożone pokroiłam na dżemik i zapiekam. Dzisiaj mam dużo domowych planów:) A potem pokażę wam jak zrobić prawdziwe, kresowe, cynamonowe  bułeczki drożdżowe, tu nazywane - pluszki. Nauczyła mnie mama Miłego, pyszność prawdziwa!