Backyard. Ukryte zakątki ogrodu.

Chciałam nazwać ten post: Przyczajone Sanki, Ukryty Wąż, ale po namyśle stwierdziłam, że było by to tanim poszukiwaniem sensacji, niegodnym poważnego bloga:) Angielski ma na określenie tego cudownego miejsca słowo klucz, backyard, ale jak to przetłumaczyć na polski w całym bogactwie znaczeń? Ogród za domem - banalnie, tylny ogród - absurdalnie, ukryty ogród, niereprezentacyjny ogród, ogród za ogrodem, ogród od tyłu - jeszcze gorzej. A jest to miejsce magiczne, każdy to wie, już od dzieciństwa.

Frontowe ogrody, puszące się wyżwirowaną alejką, wyczesanym trawnikiem, przystrzyżonymi jak pudle tujami, skrzynką na listonosza (tak Mały nazywa skrzynkę na listy) - cóż, takie ogrody znamy wszyscy. Nie ma tu wielkiej magii, są za to zadbane roślinki, z których każda wygląda jak modelka na wybiegu z uśmiechem nr pięć. Ogród za domem uśmiecha się jak  kot z Cheeshire.

Tu rządzą inne prawa.

W dżungli podagryczników czai się Ukryty Wąż, splątany tak, że dawno porzucamy bezsilne próby odplatania tegoż, z mściwą satysfakcją zostawiając łobuza podagrycznikom i łopuchom.

 Sanki, zostawione po zimie, których zapomniało się schować i teraz wyglądają surrealistycznie i pięknie, a przy okazji mogą służyć za ogrodowe siedzisko.

Za brzozami mamy łączkę, która kiedyś była truskawkowym poletkiem, potem ziołowym poletkiem, a teraz jest miejscem meczów reprezentacji zdziczałego oregano z drużyną koniczyn, mniszków i traw. Stokrotki robią za cheerliderki, a sędziują jeżyny. Trawy krzyczą sędzia kalosz.

Brzozy mają tyle lat co Średni, sadziłam je przed Średniego narodzinami, na dniach.

Ogród ukryty za domem ma miejsca magiczne: jest pieniek do rąbania, sążek drew, pachnie trocinami, nawilgłymi po deszczu, zardzewiała beczka z filozoficznym spokojem wspomina czasy, gdy beczki się doceniało, a przynajmniej umieszczało w literaturze - ach, Diogenes z Synopy, ach, Huckleberry Finn!

Króliki  stały się celebrytami po ostatniej Eurowizji, szary jest Conchitą a czarny Wurstem, choć Duży twierdzi, że Wurst nie oddaje introwertyzmu czarnego, Wurst jest pospolity, brzmi zbyt kolokwialnie, zdecydowanie nie pasuje. Oba króliki są wąsate i nie mam pojęcia jakiej są płci, w każdym razie od roku je mamy, nie rozmnożyły się, więc warunki conchitowatości spełniają, moim zdaniem. Poza tym przyjmują nasze pomysły z filozoficznym spokojem, a gdy chciałam zrobić im zdjęcie, Wurst pozował z miną męczennika, a Conchita obwąchiwał(a) aparat i nijak nie mogłam jej uchwycić w kadrze, tak się pchał(a) do fotografii.

Nasz ukryty ogród ma jeszcze tak miłe zakątki jak: Miejsce z Dzbankiem na Płocie, Miejsce z Konewką (widać papryczkę od Gorzkiej Jagody), Miejsce Triumfu Topinamburu, Plantacja Podagrycznika i Widok na Stodołę Sąsiada.

Mam nadzieję, ze wycieczka się podobała i docenicie magię i piękno za-domowych ogrodów, bo to tak jak w życiu - dobrze widzi się tylko sercem, najważniejsze jest poza tym, co widzialne:)