Wszystkie bzy Kalinowa

Zaprawdę, powiadam wam, kiedy bzy się objawiają, człowiek może tylko dać się zatracić i zakochać, nic więcej.

Podobno nie są bzami, ale lilakami, w ogóle nie ta rodzina. Bzy autentyczne i bzowate się tych podszywających naszych wypierają, bo są oliwkowate - ale mnie to nie przeszkadza. Bzy to bzy, maj należy do bzów, Kalinowo należy do bzów i ja w maju należę do wielbicieli bzów, bzowych wyznawców, bzowego kultu i bzowych sanktuariów.

 Kocham te, wtulone w stare chatynki, rosnące przy zmurszałych ścianach, w zaciszu płotów i stodół, przy gumnach, "za kłunioju", swojskie, kochane, obejmujące tę skromniutką codzienność liliowymi ramionami.

Kocham te przycmentarne - łzy poczułam pod powiekami, gdy zobaczyłam dzisiaj, że odradzają się bzy, wycięte na starym unickim cmentarzyku przez nadgorliwego kościelnego.

Kocham te rosnące kępami na polach i łąkach, puszące się fioletem, jak gotyckie katedry wypuszczające nowe przybudówki, zielone nawy, liliowe przypory kwiatów i liści, pinakle kwiatów, sanktuaria wiosny, majowe objawienia.

Kocham te domowe, przypłotowe, ogródkowe, te u mamy, te moje, te u babci, u sąsiadów, u znajomych, wszystkie bzy Kalinowa.

Naręcze przyniesione do domu zmienia zwykłą kuchnię w magiczne miejsce poza czasem, a domowy czas w czas święty, jakby Eliade powiedział- a najcudniejsze w czasie świętym jest to, że się nieustannie odradza, że znów za rok nastanie objawienie bzu na ziemi...

A póki co, świętujmy. I czytajmy Whitmana...

When lilacs last in the dooryard bloom’d,

And the great star early droop’d in the western sky in the night,

I mourn’d, and yet shall mourn with ever-returning spring.

Ever-returning spring, trinity sure to me you bring,

Lilac blooming perennial and drooping star in the west,

And thought of him I love.