Mój zuchelek wszechświata

Wiosna mnie uczy pokory. Żeby nie przeszkadzać, pozwolić ogrodowi rozwijać się po swojemu, co najwyżej pomóc tu i ówdzie, coś przenieść, coś wypielić, podeprzeć wiotkie gałązki wiciokrzewu, otulić zmarzniętą papryczkę...

 Kokoryczki przewędrowały mi dosłownie wszędzie, jakim cudem? Były w jednym miejscu, są chyba w dziesięciu. Sumaki uprawiają wędrówkę ludów, pod okapem wiaty wyrósł jesion, klon pojawił się pod orzechem- tłumaczę im, że miejsce nie najlepsze, trzeba się przenieść, panowie!
Nagietki, orliki, onętki pojawiły się same, wysiane same z siebie.

Rabatę z piwoniami zamieniłam na leśną, bo drzewa się rozrosły i piwoniom było za ciemno. Dostały nowy kawałek rabatki, za to jagody kamczackie w towarzystwie borówek, azalii, andromedy i traw ozdobnych rozgościły się od południowego wschodu.

Jak dobrze wiosno że sobie radzisz beze mnie
cóż to za szczęście że znasz chwilę liścia
chwilę źdźbła zboża szarości ziemi i nieba
─ wszystko odbywa się tak jak być powinno
i bez mojego bogudzięki udziału.

Czytam sobie wiersze Urszuli Kozioł i uśmiecham- jak dobrze, że wiosna radzi sobie beze mnie. Troszkę korygować, troszkę towarzyszyć... Teraz, po latach, ogród idzie naprzód własnym rytmem. Pięknieje, z roku na rok.

Drzewa sobie się lęgną i sobie owady

światło sobie i cienie sposobią się sobie

jak mądre zwierzę że przyzywa zwierza

i nie zawraca mi głowy o zgodę.

 

Jakże cieszę się ziemio zuchelku wszechświata

że tak sobie obiegasz oklepane osie

nie dbając o to by mnie zadziwić czym nowym

─ a to dopiero byłaby parada!

                                Mam więc z głowy przyloty ptaków i pór roku
                               wzdęcia wód i powietrza wklęsanie mam z głowy
                               cóż za ulga: świat może obejść się beze mnie
                               może się obejść beze mnie
                               człowieka.