Ile mamy siebie w sobie? I brzozowe gaiki.

Plotę, plotę wiklinowe płotki. Trwa to trochę, bo muszę pojechać rowerem do wiklinowego zakątka, naciąć gałęzi, przywieźć je tym samym rowerem, potem zaplatam, przy pomocy Miłego wbijam kołki osinowe jako słupki ( przy okazji blisko mam antywampirczy surowiec). Będą miały o co wspierać się piwonie, ostróżki i bodziszki, przesmykiwać ażurowe listki między wikliną, już nawet z satysfakcją wiejskiej gospodyni zatknęłam gliniany dzbanek na kołku do góry nogami. Mam jak u kota Filemona, dzbanek na płocie. A chmury płyną nad głową i już jest maj. Trawy zaczynają kwitnąć. I bzy.  Dzisiaj ksiądz z kościelnym flagi na słupach rozwieszali. I dzisiaj była u mnie Gorzka Jagoda. Dziękuję za przemiły czas, Jagódko!
Mój ulubiony filozofopoetosmętek, czyli Andrzej Poniedzielski napisał kiedyś, że dzieci pokazują nam, ile mamy siebie w sobie. W ilu procentach składamy się z przyzwyczajeń, automatyzmów. Dzieci ich nie mają. Dzisiaj Mały z zadowoleniem siedział na dachu traktora. Nieruchomego, ale jednak. Kiedy zapytałam, dlaczego, oznajmił, że chciał spróbować jak to jest. Wczoraj, zasypiając, wpadł w fazę gadania, aby go uciszyć jęknełam:
- Czemu ty tyle mówisz?
- Żeby używać słów! - oznajmił mi wyrozumiale.
Żeby używać słów! No tak, nie wpadłam na to. Jak są słowa, to trzeba ich używać, co się mają marnować. Tak samo czas. Trzeba go zużywać, skoro jest, wypełnić po brzegi bieganiem po łące, dziubaniem w piasku, szturchaniem żab, wpychaniem ciasta z wiśniami...

... A to brzozowe gaiki za domem. Brzozowe gaiki w maju niechybnie kojarzą mi się z Anią Shirley, aż chce się założyć falbaniastą sukienkę i powędrować wonnymi, mięciutkimi ścieżynkami z młodej trawy, pod gałęziami jedliny, pod brzozowymi koronami w ciepłym, jasnym świetle młodego wieczoru.

"Ania stanęła i objąwszy brzózkę , przytuliła się do jej białego pnia. Nagle na zakręcie ścieżki ukazała się Diana, która ujrzała tę romantyczną pozę i wybuchnęła śmiechem.
 - Aniu , widzę , że ty udajesz tylko dorosłą osobę. W samotności zachowujesz się zupełnie jak mała dziewczynka..
- Ależ nie można od razu przestać być małą dziewczynką! - Zawołała Ania wesoło - Mała byłam przez lat czternaście, a dorosła jestem zaledwie od trzech. W lesie zawsze czuję się dzieckiem."

Ile mamy siebie w sobie? Na ile pozwalamy sobie na bycie sobą, cieszenie się sobą, troszczenie o swoje marzenia, spełnianie swoich pragnień, takich jak zabawa w Anię Shirley,  siedzenie boso na ławce, picie wiśniowego kompotu, czytanie Działkowca do spółki z Pippi? Chyba najwyższa pora:) Spacer pod olchy, mrużenie oczu pod słońce, wyplatanie wikliny czy zwykłe leniuchowanie( dzisiaj całe pół godziny!)
I tym optymistycznym akcentem kończę, bo pora kleić papierowe torebki na ziółka.
Ja we mnie ma na to bardzo wielką ochotę:)