Dać dziecku całe powietrze

Idę szkolnym korytarzem i widzę słodki i miły nauczycielskim oczom widok; oto szeregi pochylonych nad książkami uczniów, mniejszych i większych, a każdy czyta ze skupieniem, z zapałem, czoło marszczy, minę marsową przybiera, widać wiedzę wtłacza do opornej głowy...

Nie, to nie sen.

To zwyczajny dzień w szkole pod koniec roku szkolnego, a owi męczennicy nauki to poprawiający oceny.

- Prosz pani... proszpani, czy jak przyniosę jeden relief i dwie rzeźby z gazety, wyjdzie mi szóstka?

- Proszpani... ile mi brakuje do czwórki? Mogę przynieść na jutro cztery zaległe prace?

- Jutro nie mamy plastyki - tłumaczę rozczochranemu młodzieńcowi z klasy V, który z desperacją w oczach przypiera mnie pod salą chemii.  Kątem oka widzę oblężoną koleżankę z geografii, która opędza się trzymanymi w ręku sprawdzianami.

- To nic, przyniosę na polski! - nic nie stropi mego petenta.

Poprawiają z fizyki, z biologii, ba, nawet z wu- efu. Dzisiaj w zdumienie wprawiła mnie szczupła dzieweczka z klasy IV desperacjo oświadczająca, że jest w stanie poprawić na jutro około dwudziestu ocen z polskiego, w tym sprawdziany, kartkówki i dyktanda, jeśli tylko pani pozwoli.

Pani nie pozwoliła, bo rzecz byłaby godna księgi Guinnessa, a znając możliwości dobrej z serca ale okrutnie z polskiego słabiutkiej dzieweczki, niewykonalne. Na widok jej wypracowań, cytując Makuszyńskiego, Mickiewicz płakałby w niebie i tłukł dostojną głową o twardą gwiazdę.

 Ci, co rok cały spędzali w błogim nieróbstwie, nagle zapierają się w żywe oczy, że kochają księgi, gotowi są pisać sążniste wypracowania i zostać po ósmej  lekcji, byle spędzić czas z "Przygodami Tomka Sawyera". Kiedy owe obietnice, deklaracje i przysięgi nie pomagają, wytaczane są cięższe działa w postaci babć i ciotek, ojców z niepokojem w oczach i mam nerwowo ściskających torebki, z wilgotnymi oczyma.

- Proszpani... proszpani... 

Zawsze mnie zdumiewa ten czas, nieodmiennie od lat. I cóż, jeśli ów delikwent dopuścił się tylko "lekkomyślności miłych i nikogo nie krzywdzących",szczerze wyznaje, że na widok Sienkiewicza go wstrząsa, a o Robinsonie wie tylko, że brodaty był z niego jegomość, to próbujemy. Przygotowuję testy, sprawdzam uzupełniane i nagle odkryte, zakurzone ćwiczenia, mówię mamie, przyciskającej mnie w sklepie między regałem z warzywem a nabiałem, że owszem, jest nadzieja, ważne, że chce, że jak się zmobilizuje, to nadrobi... damy radę.

- Nie, epitet to nie część mowy. Zacznijmy jeszcze raz...

- Brody ich długie, kręcone wą... wąsiska...

Klasa piąta opisywała dzisiaj zwierzę domowe, czyli pupila. Rezolutny, podgolony dżentelmen ogryzając długopis nasmarował mi epopeję pt. Mucha Domowa. Tłumaczył, że stwór  żyje w domu, czyli zwierzę domowe, zgadza się, muchy on sam lubi, traktuje jak pupile i uważa za obiekt niezwykle interesujący.

Skonfiskowałam trzy ludziki lego, którymi bawił się inny, ale zlitowałam się i oddałam na przerwie. Pomogłam narysować chomika europejskiego. Uczyliśmy się udzielać pierwszej pomocy, czego efektem było zabandażowanie połowy klasy szóstej. Skończyłam monitorowanie podstawy programowej i dałam nadzieję kilku nagłym fanatykom plastyki, którzy z blaskiem w oczach deklarowali, że do piątku przyniosą wszystkie zaległe od 3 miesięcy prace plastyczne, w tym barokowy ornament i papierową wieżę Eiffla.

Korczak mi się przypomniał:

...dać dziecku całe powietrze, słońce, całą życzliwość, jaka mu się należy, niezależnie od zasług czy win, zalet czy przywar

 Na zdjęciu; moi szóstoklasiści:)