O kwitnących poziomkach, Korczaku i błękitnych godzinach.

 

Cudne zdjęcie stąd

Poziomki kwitną, po raz kolejny zawstydzając mnie hojnością - tyle ich, tych jasnych kwiatków, a wcale o nie nie dbałam, zasiały się same w szczelinach skalniaka, między miętą, pod kokoryczkami. Otaczałam opieką wychuchane lilie, podsypywałam lepszą ziemią róże, a tymczasem na różach plantacje mszyc, lilie coś żre, pewnie ślimaki- a poziomek mnóstwo, zdrowych i ślicznych. Jak to wytłumaczyć?

Ha. Zagadka wszechświata.

Gdzieś kiedyś przeczytałam, że dobre dzieci potrzebują dobrego nauczyciela, ale trudne dzieci- najlepszego.

Czuję się czasem nie najlepszym nauczycielem.

Czuję, jakby wiele moich słów, dziesiątki rozmów z tymi trudnymi, najtrudniejszymi rozwiewały się jak dmuchawce na wietrze.

Czuję się tak,  że wstyd mi przed Korczakiem, bo mogę dać moim trudnym rozmowy, głęboki oddech, by nie wybuchnąć, gdy zaboli, ale nie mogę zmienić ich życia. Rodzin, które niosą na chudych plecach jak ślimaki wynaturzone muszle. Nie ma czasem mam, które zrobią kanapkę i zacerują dziurę w spodniach. Nie ma często ojca, który by był przykładem cudownego, silnego mężczyzny, który kocha i który ustawia do pionu, gdy zawiruje coś w młodej, niemądrej głowie. Czasem nie ma nawet niczego, jest tylko ta wylewająca się agresja, złość na świat, na szkołę, na mnie, bo wymagam, a nie mogę im pomóc.

Ale czasem błyśnie promyk słońca. Jak dzisiaj, gdy snuliśmy z czwartoklasistami plany założenia redakcji szkolnej gazety we wrześniu, gdy rozdzielali sobie funkcje, kto naczelny, kto reporter, kto od reklamy, od sportu... A potem chudziutka blondyneczka, która kiedyś nie wróciła do domu, bo dostała gorszą ocenę na koniec, więc schowała się w piwnicy, aż ją sąsiedzi znaleźli- a więc chudziutka moja aż klasnęła, oznajmiając- czemu już nie jest wrzesień, proszę pani, jak ja wytrzymam do września? Pani się nie zawiedzie, ja mam ukryte zdolności, pani zobaczy!

Wzruszam się.

Patrzę.

Na ich wyciągnięte skarpetki, na entuzjazm w oczach, który tak szybko gaśnie, na tych trudnych, spluwających pod cudze nogi, z rękoma w kieszeniach, ze zmrużonymi oczyma, których niby nic już nie interesuje, ale w końcu robią mi rzeźbę z gazety, przegryzając taśmę zębami w skupieniu, sklejając papierowe cudaki... by potem rzucić taką wiązanką, że szewc by oczy otworzył.

Marudzę, wiem. Zmęczenie materiału.

Kornel Makuszyński, kolejny mój pocieszacz napisał - z daleka wszystkie godziny szkolne błękitnieją.

Niech błękitnieją, jak niebo. Trzeba mi tego.