Deszczowo o grudniowych ciemnościach, nadmiarze sklepów, jasełkach i modrzewiowych gałązkach.

 O siódmej rano nadal jest ciemno. Deszcz pada, topi śnieg i  pachnie, ale inaczej, niż ten wiosenny czy jesienny, który każdą kroplę obwiązuje wstążeczką zapachu igliwia i wiatru. Zapach zimy, nawet bezśnieżnej, jest dziwnie uroczysty, krajobraz przygląda się nam uważnie jak arystokratyczna ciotka na urodzinach przez lorgnon, a w sercu coś szepcze o tym, że nie jest to pora dla ludzi, a człowiek, nawet otulony w ciepło, jest tylko gościem. Za to kotka czuje się wśród mokrych, brązowych badyli, w chłodnym, deszczowym lesie i ogrodzie jak u siebie. Przeskakując strzępy niestopniałego śniegu jakimś cudem znalazła dzisiaj mysz i przyniosła ją na parapet, by się pochwalić zdobyczą.

 

Jasełka już w środę, dzisiaj pół dnia szyłam ręcznie, bo inaczej nie umiem, diaboliczny płaszcz. Moją nagrodą były pełne podziwu słowa Małego: naprawdę sama to zrobiłaś, mamusiu? Ha, ja żem to uczyniła, uszyłam sama płaszczysko, Elf zrobił ogon, a rogatą ozdobę głowy nabyłam w lokalnym sklepie z mydłem i powidłem. Po włożeniu baterii świeci, cywilizacja i technika doszła już nawet do Kalinowa!

W środę też klasowa wigilia Średniego, który dopomina się pierniczków do podzielenia - trudno, jutro znów pieczemy pierniczki.

Najkrótsze dni, ostatnie takie dni, mroczniejące od świtu po wieczór. O piętnastej z minutami już szarzeje, o szesnastej znów całkiem ciemno, kiedy dreptałam do sklepu ze stukotem obcasów na błyszczącym od ciemnego deszczu chodniku, przez otwarte drzwi cerkwi padał złoty blask i słychać było powolny, wielogłosowy zaśpiew, deszcz materializował się w smugach reflektorów malujących mrok w pasma iluzorycznego blasku. Kupiłam winogrona - nie miały smaku, pomidory też już go nie mają, tylko jabłka pachną jabłkami i mandarynki pachną mandarynkami, jak powinny. Zima wykrada zapachy owocom, za to mocniej teraz pachną przyprawy, cynamon, imbir, kardamon, te trzy słowa splatają się w wonny warkocz i kuszą, jak orientalna piękność o sokolich brwiach. Pieczone jabłka z cynamonem i miodem - spełnienie marzeń.

Wizyta w mieście zostawia w ustach metaliczny smak, w oczach znużenie, mrużę powieki pod feerią świateł, na latarniach świetlne dekoracje, na sklepach, galeria w środku świeci jak fabryka neonów, usłyszałam chyba już wszystkie wersje Jingle bells i merry christmas. Nie kupiłam poisencji - jej czerwień wydała mi się zgiełkiem. Modrzewiowe gałązki, zielony bluszcz i białe gwiazdki muszą wystarczyć.

Czuję się dzisiaj nadwrażliwa, zbyt krucha, za bardzo podatna na hałas miasta, marketing, chęć sprzedania mi zbyt wielu bodźców i rzeczy na raz.  Chce mi się zaszyć w swoim lesie i nie otwierać nawet Kapturkowi z koszykiem. Pewnie przejdzie już jutro rano, odpocznę i uciszę zaatakowaną przedświątecznie głowę. Ale czeka mnie jeszcze kilka wizyt w mieście - rozważam godziny wczesnoporanne, gdy większość ludzi będzie w pracy:) Prezentów mam jakieś 3/4 skompletowane, dzisiaj był czas wysyłania pocztówek, sympatyczna, malusia nasza poczta, pani Pocztowa (Pani Pocztowa, po czemu znaczki, da mnie sześć!), beztrosko podsuwająca znaczki do polizania i długopis do zaadresowania i żwawe babcie emerytki, rozmawiające z ubolewaniem, że poczta teraz już nie ta, co była i listonosza naszego nie ma, tylko cudzy jakiś jeździ.

Jak tak można, listonosza podmienić.

Pozdrawiam deszczowo i przedjasełkowo, solidaryzując się w kwestii listonoszy:)