Jaśniej w środku

W nocy przyszedł wiatr z deszczem, drzewa szczelniej skupiły się wokół domku, otulając nas gałęziami, biorąc na siebie uderzenia ulewy. Dobrze jest leżeć w ciemności, słuchając deszczu, z myślą, że nikt dzisiaj nie wstaje wcześnie, że będzie można zjeść nieśpieszne śniadanie, gdy się rozwidni i zrobi się jaśniej.
Jasno mam w kuchni, jasno nawet gdy za oknem ołowiana szarość nieba i gdy deszcz uderza zimnymi palcami o szyby. Tęsknię za jasnością, dlatego tak mnie ciągnie do bieli.
Bardzo skromne, bardzo proste dekoracje mam w tym roku. Kilka gałązek derenia, szydełkowe śnieżynki, wzruszający prezent od mamy Pawełcia, Dorciowego męża, kto oglądał ślubne zdjęcia, ten wie:). Do tego domek, pierniczki, wianki z dzikiego wina, jakieś papierowe baletnice, pocztówka z serdecznymi życzeniami, girlanda na kominku. To wszystko.

W kuchni zjawiły się też różowe goździki, lubię je, bo kwitną wytrwale i za nic im ciemność, wiatr i śnieg, ten farbowany lis:) Kiedy patrzę, jak topnieje pod uderzeniami ulewy, przypomina mi się wiersz Barańczaka.

(...)Kilka chwil
wystarczy przecież, aby ten kożuch, wyprany
i tak chemicznie ze Wszystkiego, Niczym
stał się, kiedy ciepły wiatr dobierze mu się do skóry,
kiedy z niej mało zieleń nie wyskoczy; niszczy
wierzchnie okrycia, zrzuca wciąż skórę ten wilk,
ten lis, ten świat przebrany, nieprzebrany, który
w nieczystej walce z czystością, wytrwały
drapieżnik, zawsze błyśnie nagim, tajemniczym,
pstrokatym ciałem fiołków, rdzy, błota i wilg.

Zbieram jasność, także tę w środku. Zbieram ją też dzięki bliskim ludziom - maleńki, cudny stroiczek od Agaty - czekam na ciebie z herbatą! Latarenka na światełko tealighta. Śmiechy dzieci w domu. Pełne uznania pomruki Miłego nad talerzem ryby po grecku. Opowieść Małego o tym, co mu się śniło. Kolęda śpiewana dziecinnym głosikiem.  Wystarczy, by było jaśniej w środku - i możemy czekać na Święta. Lubię ten czas oczekiwania. Jakbym otwierała wewnątrz siebie kolejne drzwi.