Krochmalona pościel

Bałam się jej i uwielbiałam ją. Szeleściła, jak sztywna karta papieru, pachniała czymś nieokreślonym, zimowym, uroczystym, opowiadała poduszkowe bajki z krainy Czarodzieja Pierzyny. Krochmalona pościel, zmieniana w domu tuż przed Bożym Narodzeniem.

W półmroku przedświtu, gdy moje pięć latarni mruga do mnie znad brzeziny i sosnowego zagajnika, krochmalenie pościeli wydaje się dziecięcym wspomnieniom czymś  radosnym, magicznym i bardzo prostym. Pac, wróżka chrzestna machnęła różdżka i oto oblekają się kołdry i poduchy, szuu i oto zaściela się samo skrzypiące, ciemne łoże, nad którym ogród oliwny od lat drzemie na obrazie, ze szczupłymi dłońmi Boga wspartymi na modlącym się kamieniu. A wszystko pod iluzorycznym księżycem.

A przecież nie było łatwo, prawda? Nie było łazienki, bieżącej wody, zacny i czcigodny wychodek był na dworze, wodę na pranie pościeli brało się ze studni, gotowało w garze... zapach gotowanych pieluch z szarym mydłem, zapach prania z Frani, mydlin, krochmalu z ziemniaczanej mąki...mózg pamięta zapachy, odtwarza je jak skrupulatny buchalter pana Scrooga. A przecież dawały radę, babcie, mamy.

Prasowały to potem, na sztywną kartę przedziwnej księgi, zapisanej z jednej strony miłością, drugiej obowiązkiem. Pościel musiała być wykrochmalona i uprasowana na święta... nie było "nie chce mi się". Hafty richelieu. Koronki. Kołnierzyki koszul. Obrazki do kuchni, dobra gospodyni dom wesołym czyni. Boże, błogosław dom nasz.

Dzisiaj jest krochmal w sprayu. Mamy wspaniałe czasy! Jak łagodnie układa się serwetka pod gorącym  oddechem żelazka, jak śpiewa para, ślizgają się po wykrochmalonej serwetce palce. Wyciągnęłam z szaf wszystkie haftowane pościele, serwetki, obrusiki. Patrzę na nie, czując się córką i wnuczką pracowitych rąk, które naniosły mój monogram na białą poduszkę. Nie muszę krochmalić.  Moi chłopcy wolą flanelową, mięciutką pościel. A jednak ja sama wsunę się pod białą, pachnącą kartę płócienka dla pamięci, żeby zamykając oczy, poczuć radość Bożego Narodzenia. Tak dla siebie i dla wspomnień.

Dzyń, dzyń. Z dzwoneczkami sanie jadą od rzeki, przez ugory.

W tej rzece mama prała, nim dorobiono się Frani. Pod powiekami widzę biel śniegu - moją starszą siostrę wieziono po urodzeniu saniami ze szpitala, była zima stulecia i człowiek musiał iść przed saniami, torując drogę.

Dzyń, dzyń.

W pustej Frani Babcia zrobiła mi kojec, stryjeczny brat był w łóżeczku a starsza siostra już raczkowała. Babcia opiekowała się naszą trójką i krochmaliła pościel. Jestem dziewczynką z pralki. Za oknem śnieg, nad wykrochmaloną zasłonką.

Nie mam adwentowego kalendarza, ale tak sobie porannie wspominam kochane, pracowite ręce, których już nie ma. I rano biegnę do sklepu, kupić krochmal:)

Na zdjęciu na samej górze Babcia, Dziadek, mój Tato. Zdjęcie na samym dole - z archiwum Polskiego Radia.