W kuchennym fartuchu jest moc.

Dzisiaj będzie o fartuchach i fartuszkach. Bo jest to strój szamański, niezwykły i eteryczno - archetypiczny, coś między sacrum Eliadego a teatrem Goffmana. W kuchennym fartuchu ukryte są kobiece sekrety - wędrujemy w nim od małej dziewczynki, przez podlotki z warkoczem, krzątające się kobietki mamy, aż po ukochaną babcię, w którą można się wtulić, by poczuć zapach szarlotki. Jest to jeden z bardziej kobiecych i ukochanych  przeze mnie strojów, choć bardziej to dla mojej babskiej duszy uniform, elfi i wróżkowy mundur, w którym jako kobieta stawiam czoło światu. Kiedy mam fartuszek, jestem Wodzą (odmiana wodza, ale bardziej bojowa) mojej kuchni, świat staje się oswojony, jak łaszący się do nóg kot, a moc jest ze mną. O tak, moc kuchennego fartuszka...

„Ryba Filifionki była gotowa punktualnie o drugiej. Kryła się w wielkiej, dymiącej, przyrumienionej zapiekance. W całej kuchni pachniało jedzeniem kojąco i przekonywająco. Kuchnia stała się rzeczywiście kuchnią, bezpiecznym miejscem gdzie roztacza się opiekę nad wszystkim, tajemniczym sercem domu, jego najgłębszym wnętrzem, gdzie nic nie grozi”. 

"Mama poszła do kuchni, żeby zagotować wody z sokiem.
- Tam jest nie pozmywane – zawołał Muminek żałośnie.
-Dobrze dobrze – powiedziała Mama. – wszystko się zrobi. "

"Filifionka sprzątała. Wszystkie garnki, jakie tylko były, stały na kuchni i grzała się w nich woda, szczotki, ścierki i miski, tańcząc wyskakiwały ze swoich szaf. Poręcz werandy zdobiły przewieszone przez nią dywany. Odbywało się kolosalne wręcz sprzątanie, największe jakie ktokolwiek kiedykolwiek widział. tamci stali wszyscy w ogrodzie i dziwili się widząc jak Filifionka wpada i wypada, wychodzi i wraca, z chustką na głowie, w fartuchu Mamy Muminka tak dużym, że okręcona nim jest trzy razy.(...)O zmierzchu wszystko znalazło się na swoim miejscu – czyste wybłyszczone i wywietrzone, a zdziwiony dom patrzył na wszystkie strony przez świeżo umyte okna. Filifionka zdjęła chustkę z głowy i powiesiła fartuch Mamy Muminka na odpowiednim kołku."

Nigdy mi się nie sprząta tak dobrze, jak w fartuszku. Jak miło wytrzeć zamączone lepieniem ciasta ręce o kolorowy perkal. W kieszonce fartucha chowają się znalezione na dywanie czy szafkach drobne monety, klucz, pendrive, spinka do włosów, wizytówka, koralik jarzębiny, kasztan spod chłopięcego łóżka. Kobiety szyły i szyją sobie fartuchy, bo to alegoria domu, to poemat bez słów, to strój ogarniającej świat, silnej i kruchej zarazem mamy, która pomiędzy ciastkami, pyrkoczącym rosołem, tomikiem Achmatowej czy Mussetem staje na przeciw wilkom tego świata... Tak, teraz Pratchett:)

"W Lancre zawsze rodziły się mocne, zdrowe kobiety. Lancrański farmer potrzebował żony, która bez trudu własnym fartuchem zatłucze wilka na śmierć, gdy spotka go podczas wycieczki do lasu po drewno."

Fartuchy są piękne. To nie stylizacja, to nie przebranie, to materializacja kobiecego ducha w kuchni, coś jak czary Mary i Dicka z Tajemniczego ogrodu. Mama Muminka w pasiastym fartuchu jest dla mnie taką samą ikoną prawdy jak cudowna Zuzanna Sowerby, mama Dicka.

"Mary schyliła się i zaczęła z zapałem całować kwiatki(...) Dick uśmiechnął się:

- O Boże! Nieraz tak całowałem matkę, gdy wracałem z wrzosowiska po całodziennej bieganinie, a ona stała w drzwiach, oblana słońcem, taka pogodna i dobra!"

Kochajmy fartuszki. Nośmy. Wyciągnijmy z szafy. Im więcej fartuszków, tym lepiej!
A teraz parada.

I po tym fartuszkowym wstępie pytanie tendencyjne, do osób uzdolnionych i rozumiejących potrzebę posiadania fartuszka: KTO uszyje mi coś takiego, jak na zdjęciu niżej? Bo mnie zauroczyło kompletnie...

P.s. Troszkę przymrużam oko w tym poście, pisząc o archetypach i Goffmanie, a tym bardziej Eliade w fartuszku..:)

Ps2. Duży zdał dzisiaj prawo jazdy, za pierwszym podejściem, błędów zero. Teoria też 100%, czyli mam drugiego kierowcę w domu! Hura, hip hip:)