Traktat o smażeniu naleśników

Dzisiaj o szóstej rano szron przykrył wszystko białym kożuchem. Widzę jak wiatr szarpie gałązki brzóz i wysokie jałowce i wcale nie mam ochoty nigdzie wychodzić. A jednak będę musiała - ale to potem, na razie zaszywam się w królestwo kuchennej baśni i smażę naleśniki.

W smażeniu naleśników jest tajemna alchemia. Najpierw ciasto. Do blendera wbijam pięć wiejskich jajek, wlewam dwie szklanki mleka, szklankę wody, szczypta soli, trochę cukru, dzisiaj jeszcze szczypta cynamonu - i dosypuję mąki, tyle, by ciasto było gęste i lejące się ładnie, o fakturze aksamitu.

Potem patelnia. Eksperymentowałam długo, teraz mam ceramiczną patelenkę do naleśników, płaską, dobrze wyprofilowaną i rozmiaru odpowiedniego, by potem naleśnik pięknie puszył się na talerzu. Na początek daję odrobinę klarowanego masła, potem już w zasadzie smaży się bez tłuszczu.

Smażenie naleśników jest magiczne. Stosik na talerzu rośnie, naleśnikowa góra, wydobywająca z siebie zachęcające smużki smakowitej pary. Smażę dużo, bo chłopcy mają apetyt - staram się dawać pół na pół mąkę pełną, z własnego przemiału, czasem  dosypie kukurydzianej, czasem jaglanej, szukając smaków. Jeśli robię naleśniki w stylu amerykańskich pancakes, to ciasto ma nieco inny skład, przepis TU.

Jestem tylko ja i naleśniki. Usmażenie od trzydziestu do czterdziestu trochę trwa, mam czas na rozmyślanie, popatrywanie po kuchni, za okno, wydreptywanie ścieżek w różnych jasnych myślach. Za oknem wiatr, siwe strzępy chmur, a w kuchni zapach i ciepło. Chłopcy zbiegają z góry bez wołania, wywabieni tym rozkosznym zapachem.

Każdy ma swoją celebrację.

Średni je naleśniki z nutellą, pokrywając je obficie jedwabistą czekoladą.

Mały też nutella, ale krojone na mniejsze kawałki, często z kleksem śmietany.

Duży z twarożkiem na słodko, Miły też, ale dodatkowo podsmażone na złocisto, podawane gorące, popijane zimnym mlekiem. Ja lubię kwaskowaty smak podsmażonych z cynamonem i cukrem jabłek, zawinięcie, na to bita śmietana i czekoladowe wiórki. Ale zadowolę się też zwykłym naleśnikiem bez nadzienia, zjedzonym jeszcze ciepłym, z parującego talerza, palcami.

Kiedy chłopcy byli mniejsi, wygryzali w naleśnikach dziury na oczy i nos i chodzili tak w naleśnikowych maskach, strasząc siebie nawzajem. Potem naleśnikowe straszydełka zjadali, nie martwcie się. Nic się u nas nie zmarnuje:)

Własnie śnieg zaczął padać.

Mam kawę inkę w kubku, a w kuchni naleśniki.

Pięknie jest.