Wiośnieję

Nabyłam nową błękitną ceratę do kuchni, bo stara już pocięta, a ceratę w kuchni lubię i już. Była u mojej babci, była u mamy, jest u mnie. Jest praktyczna i trochę staroświecka. Ma wzór w różyczki i jak się ją kupiło, pachniała trochę jak nowe opony, ale przetarta wodą z cytryną poczuła się lepiej i teraz jest już zadomowiona i chętnie wita towarzystwo szklanek z kompotem. Jest gotowa na wyzwania nawet w rodzaju nóż wyjęty z nutelli.

Czeremcha stoi w kuchni, przebiśniegi już przekwitają. 

Od jakiegoś czasu wolę niedobór dekoracji niż nadmiar. Nie  śpieszę się też z wielkanocnymi ozdobami, czekają na swój czas. Tylko wiosnę wpuszczam bez ograniczeń.

 Wstawiam gałązki do dzbanka, żeby cieszyły oczy. 

Ostatnie kilka dni spędziłam w ogrodzie:

- obcinając suche gałęzie świerków, te na samym dole, które zawsze tracą igły i wyglądają jak z  opowieści Poego. Było z tego wspaniałe ognisko, które mały szturchał patykiem i iskry leciały do nieba

- grabiąc liście. Jesienią nie grabię, bo boję się, że już tam jakieś owadzie towarzystwo zabunkrowało się na zimę, teraz mam nadzieję, że już uciekło i pobutwiała liściowa kołderka trafi na kompost

- przycinając co się da

- pieląc i grabiąc

- wyrównując obrzeża trawnika

- przesadzając liliowce i irysy

- wykopując resztki topinamburu - pozbyłam się go na razie z wzajemnym zadowoleniem

- posadziłam dwie róże parkowe i jedną wielkokwiatową w kolorze burgundu

- dwie irgi

- nawożąc borówki i iglaki

- podlewając, bo sucho jak na pustyni Gobi

- podziwiając nieustanie każdy wyłaniający się, zielony centymetr czegokolwiek, od glistników po trawy, pokrzywy, podagrycznik i tulipany

- obserwując szpaki. Mamy trzy rodziny z gniazdami, szpaki przypominają mi wielką, kłótliwą, włoską rodzinę, w dodatku zabawnie drepczą po trawniku na piechotę, wydziobując coś w trawie

- wywożąc jakieś sto taczek zielska, darni, kłączy i perzu

Sieję różności na rozsadę.Wyciągnęłam wiosenne buty na płaskim. Prochowiec i starą torbę listonoszkę. Kupiłam Małemu zieloną kurtkę. Jeżdżę dużo rowerem. Zaczęłam uczyć się chodzić z kijkami. Sprzątam. Podczytuję, np Magdę Umer, która tak się usprawiedliwiała Poniedzielskiemu:

- Andryou! Nie pisałam - gdyż wiośniałam!

Ja też wiośnieję. Objawia się to zagapianiem się na lecące ptaki, wkładaniem zielonej apaszki, piciem herbaty na tarasie, malowaniem ławek, uśmiechaniem sie szeroko i łakomym zerkaniem na sklepy ogrodnicze.

Studiuję też przepisy na serniki, w tym jaglane. A wracając do Poniedzielskiego umiłowanego, to napisał on tak:

IDZIE WIOSNA. Wobec iścia wiosny nie można tak sobie siedzieć i czekać i potem łaskawie dać sie jej ponieść(...) Do wiosny, do wiosny otóż trzeba - stanąć. Nie sztuka to - być wiosny niemym, albo z lekka czy cięższa, wzdychającym - obserwatorem. Wiosny otóż można i trzeba być - współprzejawem. Tak, wiem że ja, ze swoją twarzą w kolorze soczystej szarości, ze swoją posturą typu stara grusza nad rowem chybionej melioracji - na przejaw wiosny mogę nie wyglądać. Mało - ja na przejaw wiosny mogę nawet nie zakrawać. Tak, ale to zewnętrzność. Tylko zewnętrzność.

(...)

A więc nie siedzę, nie czekam, tylko współprzejawiam i wiośnieję.

A Duży właśnie dzisiaj skończył 20 lat.

Gdziekolwiek pójdziesz, pamiętaj, że najpiękniejsza droga prowadzi do domu, Synku.

Kochający cię Mama i Tato.