O kobietach przed Dniem Kobiet

Jeśli nie pasują szklane pantofelki, bo nie ten rozmiar, nie ten Kopciuszek, a czasem nawet nie ta baśń, to dobra wiadomość jest taka: możemy odpocząć i założyć crocsy, gumowce w kwiatki albo te różowe balerinki, o których się zawsze marzyło, z kokardką. To zależy tylko od nas.

O ileż przyjemniej jest nosić wygodne buty zamiast tych, które pasują do nie przez nas wymyślonej bajki. I portki do ogrodu, kapelusz latem a okulary z zielonych listków brzozy wiosną.

Sporo lat spędziłam, zastanawiając się, czy lepiej być rozważną czy romantyczną.  Teraz podśpiewując pod nosem wynoszę wiaderko z obierkami na kompost w zielonych klapkach. Co za ulga.

Ptaki śpiewają, a ja mogę sobie sprawdzać w atlasie ich imiona, splatać serca z gałązek brzóz i ustawiać na półce porcelanowe talerze. Noszę zakupy w wiklinowym koszyku, wzruszam się na filmach, na które dąsają się krytycy, mam zawsze za dużo rzeczy w torebce i więcej pomysłów, niż czasu. Uwielbiam być sobą, czuć, jak ładnie układają się pod palcami klawisze każdego dnia i powstaje moja własna melodia. Nie jestem na czasie ani trendy. Nie oglądam telewizji. Lubię niebieski materiał w różyczki i kubeczki z emalią. Staram się pamiętać o urodzinach i  ugotować coś smacznego, pytam ile ważyło dziecko, które się urodziło, odwieszam kurtki do szafy i zamykam w domu niepodomykane szafki. Podjadam słodycze, choć nie powinnam i  czasem słucham smutnej muzyki, leżąc na dywanie. Znam na pamięć mnóstwo wierszy, ale próbuję zamiast pinu wpisać kod pocztowy i odwrotnie. Gubię się w mieście. Wiem, co to rosa rugosa i lubię bimbające zegary. Jestem kobietą.

Kiedy byłam mała, rysowałam mapy nieznanych krain i ludziki, którym nadawałam imiona. Wymigiwałam się od zrywania porzeczek i wspinałam się na drzewa. Byłam ciągle zajęta i to mi zostało, choć bardzo żałuję, że nie nauczyłam się od dziadziusia jak szczepić drzewka i przycinać jabłonie, naiwnie sądząc, że będę  mieć na to czas potem.  Czas jest dobrem bardzo cennym, jednym z najcenniejszych, to, co się przesypie przez palce, to niestety już się przesypało. Na szczęście dzieci tego nie wiedzą, dlatego z taką ufnością nurzają się w milionach swawolnych sekund.  Czasem robię to samo, cudownie marnotrawiąc minuty na ciepłym tarasie lub słuchając po raz któryś Air Bacha. Nie powiem, dobrze to mi robi na równowagę ducha:)

A wracając do kobiet - za wiele sobie odmawiają. Chciałabym dać im wszystkie popołudnia z kawą i ptysiami, jakich zapragną, no ale przecież pięć kilo za dużo,   zielone korale, o których marzą, ale przecież trzeba kupić dziecku buty, chciałabym dać sobie miętową wagę Bloomingville, no ale przecież dentysta, rachunek za prąd i stara waga jeszcze dobra. Też tak macie? :)

No więc pora się przyznać, ale zamiast szklanych pantofelków z nie mojej bajki  ja potrzebuję filiżanek, musicali, herbaty w ogrodzie, ulubionej książki, przyjaciółek i dobrych zakończeń. Kwiatów i wierszy Pawlikowskiej, czasu nie tylko dla domu, ale i dla siebie, dzieci blisko, uśmiechu męża, lekkiej taczki, szpadla z wygodną rączką i nowego sekatora.  Nie tylko na Dzień Kobiet:)