Właśnie tak jest dobrze

Deszcz pada - równy, silny, obfity, godzina za godziną, właśnie taki, jak powinien być pierwszy, wiosenny deszcz. Spłukuje trawę, która zaraz po deszczu błyśnie zielenią, spłukuje zimowe znużenie, kurz i suchość, drapiącą w gardle. Drzewa,  śpieszące się z pączkami piją deszcz, lasy piją deszcz, ugory i łąki, narcyzy i tulipany, mniszki i młode pokrzywy.Tak być powinno, tak jest dobrze, wczoraj skończyliśmy grabienie, obcinanie i palenie gałęzi, potem było wielkie ognisko, kiełbaski i iskry, lecące w niebo.

A teraz jest poranek, pachnie wyjęty z pieca biszkopt, dzieci śpią, deszcz szumi, zmywając tysiące stóp ogromnego powietrza nad nami. Dziękuję wam za życzenia dla Dużego, są dla mnie wyjątkowe, bo wielu z podczytujących bloga niejako dorastało razem z nami, z nim. 

Uczyłam się latami, że tajemnica szczęścia ukryta jest w akceptacji  nieustannego, mądrego, spokojnego ruchu, następowania po sobie, zajmowania miejsc. I noszenia w sobie tego, co mija, tego oszałamiającego bogactwa obrazów, doświadczeń, swoich myśli, emocji, świata, żeby się tym dzielić z przyjaciółmi, bliskimi, dziećmi, potem wnukami. I zgody na to, że właśnie tak jest dobrze. Że trzeba ogławiać wierzby, sadzić jesienią cebulki i przyglądać się pszczołom. Chodzić na szkolne uroczystości i robić torty na urodziny. Pisać do siebie listy i zanosić sąsiadom zbywające stokrotki. Piec serniki i zaściełać stoły obrusem. Wracać z pracy i pytać jak minął dzień. Przytulić psa czy kota. Czytać  Marka Aureliusza i trzymać się za ręce, być wyrozumiałym dla innych i siebie. Zrywać szczaw w deszczu. A ponieważ poezja jest tańcem, a proza chodzeniem, to napisałam o tym wiersz, w którym słowa tańczą, opowiadając:) Wiersz opowiada o domu moich Dziadziusiów. Właśnie  tym.

O nadziei

Mogłabym opisywać bez końca kolor furtki,

poręcz schodów, splendor róż przy bramie.

Znam na pamięć każdą cząstkę zapachu bukszpanu

przy ścieżce do ogrodu, pomiędzy orzechy,

klejące konstelacje żywicy na pniach wiekowych wiśni,

renety, koszteli.

Czasem nawet tak robię; w głębi ciemnych nocy

znowu popycham furtkę, zrywam róże, idę

ścieżką w suchym szeleście trącanych bukszpanów,

a z przodu miękkie światło i jasny poranek.

I wtedy znowu wierzę, że miłość jest wieczna,

a rzeczy trwają dłużej i mądrzej, niż ludzie,

bardziej skupione na tym, by trwać, niż by żyć,

trwoniąc niefrasobliwie oddechy i lata.

Wierzę też, w tamtym mgnieniu, że ziemię posiądą

cisi, dobrzy i skromni, co gracują róże

i niosą plastry miodu pod niebem jaskółek.

A potem wstaje ranek bez tych, co odeszli,

świt karczowanych sadów, obumarłych domów,

i tylko rączka synka, ciepła i różowa

jest kotwicą nadziei, gdy kończy się noc.