O leszczynie i o tym, jak być uważnym.

Co roku mam tak samo.

Najpierw długo czekam, tęsknię, rozmyślam, przypominam sobie. Jeździmy do miasta i rozmawiamy:

- Popatrz na te drzewa. Za miesiąc będą zielone.

- Pamiętasz, jak kwitły tu rok temu zawilce na zakręcie? Już niedługo będą.

Na pozimiu i przedwiośniu uczucie tęsknoty staje się prawie nie do zniesienia. Jestem głodna kolorów, zieleni, noszę się po domu z doniczkami hiacyntów,  wydaję pieniądze na irracjonalne króliki z porcelany, kolejne żonkile i tulipany, choć wiem, że w cieple domu szybko wybujają i zgubią płatki. Ale dusza skręca się, a oczom blisko do łez na każdy śpiew ptaka, na widok zielonego źdźbła pod ścianą domu.

- Tylko znowu nie przegap wiosny - mówi Miły z uśmiechem, a ja obiecuję sobie, że nie, tym razem nie przegapię, będę czujna i uważna.

A jednak dzisiaj stanęłam oniemiała przed kwitnącą leszczyną.

Cud. Cud narodzin.

Najdelikatniejsze złoto, festonu wróżkowego pyłu, wahadełka z jedwabiu o barwie słonecznego promienia, tak hojne w tym bezinteresownym pięknie, tak nie pragnące ode mnie niczego. Jeśli dzisiaj nie pojechałabym tą drogą, nie zobaczyłabym ich, nie ścisnęłoby mi się serce.

Gdybym wczoraj nie wyjrzała oknem sypialni, nie zachwyciłabym się dzięciołem i wschodzącymi zielonymi duszami liliowców. To nic, że przysypane śniegiem. Dzisiaj śnieg stopniał, błysnął błękit, a ja wciągam kurtkę i idę na obchód ogrodu, jak kobieta szukająca rozsypanych pereł.

Być uważnym, patrzeć, słuchać. Poczuć się dzieckiem Ojca, który daje deszcz dobrym i złym. Wiosnę i przebiśniegi. Będą kwitnąć, obojętnie, czy patrzymy na nie, czy nie. Wykonają swoją cichą, łagodną pracę i nie upomną się o uwagę czy błysk flesza. Jeśli coś stracimy, to my, nie one. Ominie nas wzruszenie lub szczęście. Zarośnie zapomnieniem nieodwiedzana ścieżka do prawdy, że cisi posiądą ziemię. 

Leszczyno, pomóż mi nie zapomnieć się w dźwiganiu ciężarów świata.

Moja złocista, uparta, kwitnąca mimo śniegu, naucz mnie nie omijać małych, dobrych rzeczy, bo bez nich będę tylko smutnym człowiekiem, któremu braknie sił, by kochać.

Niech nigdy nie będę tak leniwa, zmęczona czy oschła by nie wyjść do lasu czy ogrodu i tak zajęta swoimi ważnymi sprawami, by nie obejrzeć się za stadkiem saren na oziminie czy małym ptaszkiem, który przeżył zimę.

Jeśli jesteśmy tu, by przejść próbę, to przechodzimy ją nie tylko czyniąc rzeczy wielkie, ale i małe.

Może przede wszystkim?

Zdjęcie stąd

I cytat z Andrzeja Poniedzielskiego, mego Poety Ulubionego.

Tyloma dialektami wiosna umie mówić. 

Choć cicho. Bardzo cicho. Na szczęście cicho.