Pora złota i pierwsza lampa

Mały już po urodzinach. I pierwszy tydzień października za nami, i już świętego Franciszka - a na świętego Franciszka odlatuje pliszka. Nieodwołalnie wszystko pokrywa złoto, jakby niewidzialny król Midas wędrował po ogrodzie, opuszkami palców dotykając każdej rzeczy.
Brzozy złote.
Trochę zieleni jescze przebłyska od spodu, ale z każdnym dniem coraz więcej złota, i więcej. Zbieramy orzechy, palimy ogniska z liści, pachnie dym. Sadzimy tulipany, ścinamy przekwitłe rudbekie, zbieram nasiona do kubełka.

Andrzej Poniedzielski, mój ulubiony "poeta użytkowy" wymyślił słowo - październiczenie. I ja się chyba tak czuję. Trochę w takim zawahaniu, jakby zmysły próbowały się przestawić na tę inną jakość, inny świat. Bo jesienny świat jest innym światem - powolniejszym, bardziej w głąb, bardziej introwertycznym, okutanym kocem i schowanym w sobie samym.
Uczę się inaczej spędzać wieczory, znowu wdychać zapach książek, na zmianę z zapachem liści i wiatru od pól.
I dzisiaj, patrząc na ognisko, wyrysowane ognistym konturem na tle nocy, pierwszy raz pomyślałam, że pora wyciagnąć nasza lampę naftową, bo lato odeszło. Naprawdę.

– Tatusiu! – zawołał Muminek. – Nic nie zauważyłeś? Mamy lampę!
– Tak – rzekła Mama Muminka. – Uznałam, że powinniśmy zapalić lampę, bo wieczory zaczynają być długie. Właśnie dziś takie miałam uczucie.
– Ale w ten sposób zakończyłaś lato – powiedział Tatuś. – Nie należy zapalać lampy, dopóki lato naprawdę nie minie.