Róże i kotki. Dzień dobry, lipcu.

 Pierwszy lipca, dzień dobry. Porządkuję książki w bibliotece i w ramach oddechu od kanikuły wychodzę do ogrodu popatrzeć na róże, a potem wpadam popatrzeć na kotki. To jedne z najpiękniejszych obserwacji lata chyba. Zakwitły angielskie, sentymentalne i nostalgiczne odmiany, te, które jak Pieruette czy James Galway mają całe jedwabne konstelacje płatków, pozwijane w nieskończoność piękna. Mają też zmienne, efemeryczne barwy, inne w pąku, inne w rozkwicie, pachną i radują serce, a ja stoję jak Gerda nad swoim ogródkiem i gardło ściska na wspomnienie długiej, ciemnej zimy. Jak to było w tej baśni?

"Groszek pachnący spadał w festonach na skrzynie, powoje otwierały śliczne kielichy do słońca, a róże tego roku kwitły bardzo pięknie i drzewka były nimi obsypane.

Gerda z Kajem siedzieli pod krzaczkiem i śpiewali razem ulubioną swoją piosenkę.

Co ja kocham na tym świecie?

Złote słonko, cudne kwiecie!

Boże ptaszki śpiewające,

Jasne rosy, w kwiatach drżące,

Błękit nieba i obłoki,

Cały piękny świat szeroki,

I chatynkę pobielaną,

I mateczkę ukochaną! —

Wszystko kocham serca biciem,

A przestanę chyba z życiem."

 

 

A co do kotków, trudno zrobić im zdjęcie, bo się ciągle kręcą, a jak śpią, to są zmieszaną kupką futra w trzech kolorach, ale rudzik już potrafi wyjść sam z leżaczka i złapałam go dwa razy na spacerze po podłodze, a dwie małe koteczki, ta czarna smoluszka i ta miniaturowa wersja Puchatki w trzech kolorach walczą zażarcie o najlepsze miejsce przy mamie.

Cud wszechświata.

A co na to stara księżna Kicia? Na najazd intruzów do JEJ domu? No cóż. Ze spokojem.