Dynie, przymrozki i mgły

Czas dyni. Dyniowej zupy, gorącej i złotej, dyniowych placuszków. Dyni na schodach, na tarasie, na ganku. Największa ma z trzydzieści kilo, małe wyglądają jak zachodzące słoneczka. Lubię za kolor, za radość, za rozpromienianie jesiennych, szarych dni.
Czas mgieł i dymów z ognisk - sąsiedzi palą liście.

 

Potarkowane dynie ida do mrożenia, będą na zimę. Zastępują jajka w wegańskich ciastach i kotletach. Dodają kolorku. Z jabłuszek syrop. A poranki już takie, choć róże nadal próbują przetrwać, a w szklarni ciągle owocują pomidory. Po 15  listopada - przedziwnie.

W domu czas kominkowy i kocowy. Czytanie książek na fotelu przy ogniu, kolejne herbaty.

I, oczywiście, Dolina w listopadzie.

Na dworze padał deszcz. Za kilka godzin będzie akurat na tyle głodna, żeby zjeść przygotowaną przez Filifionkę kolację, i może będzie miała ochotę porozmawiać sobie z kimś. Na razie nie musiała nic robić, mogła pogrążyć się w otaczające ją ciepło, cały świat był jedna wielką, miękką kołdrą okrywającą Mimblę, wszystko inne pozostawało na zewnątrz. Mimbli nigdy nic się nie śniło, spała wtedy, kiedy miała ochotę, i budziła się wtedy, kiedy było warto.