O rzeczach małych, czerwonych bucikach, sprawach niewielkich, postanowieniach i kubku czekolady

Zasiadłam sobie do pisania.  Za oknem pada śnieg -  cierpliwie, przez noc znowu nas zasypie. Jest drugi dzień nowego roku, to zupełnie tak, jakbym zrobiła tylko dwa ślady na świeżym śniegu! W szkole dzisiaj nikomu się nie chciało uczyć - wiadomo, po wolnym i przed wolnym, bo u nas każde święta idą podwójnie, także w kalendarzu juliańskim,  jak to na wschodzie. Ale z rzeczy małych ale budujących serce, to  Mateusz z ósmej stwierdził, że w końcu rozumie, na czym polega błąd tożsamości podmiotów, czyli czemu imiesłowu przysłówkowego nie można używać przy dwóch różnych podmiotach w zdaniu złożonym i na czym polega błąd w zdaniu : idąc ulicą, padał śnieg.

Poczułam się, jakbym miała w środku wesoły,  puchatkowy balonik.

Śnieg padał pięknie, szkołę ośnieżkowano, wszyscy życzyli sobie nowego, dobrego roku, a Mały skończył czytać "Dzieci z Bullerbyn". Z rzeczy małych ale przyjemnych to postanowiłam sobie kupić na wiosnę czerwone buciki, takie jak nosi Emily w tej piosence. Będę tak stać na jakimś morskim brzegu, patrzeć na fale, odchodzące i powracające i będę się cieszyć. Należę do mało logicznego gatunku osób, które zawsze pocieszają małe rzeczy, niewielkie sprawy i drobne postanowienia. Może być szara godzina rano, ale jest mi weselej, jak zrobię sobie herbaty z mlekiem w ładnym kubku.  Mogę przywlec się zmęczona, ale uśmiechnę się do sojki na sośnie, do czerwonych owoców dzikiej róży, do stadka gołębi, do  odbicia chmury w wejściowej szybie.  Nie ma niczego najgorszego, ciężkiego czy smutnego na tyle, by nie podnosiła mnie na duchu myśl o wiośnie czy   linijce z wiersza Cwietajewej: 

Jasny wieczór; nad koroną świerka

Miesiąc rzucił swój promień pierwszy

Miły wie o tym doskonale, dlatego stale i niewzruszenie powiększa się moja kolekcja przywożonych mi z podróży miękkich sweterków, czekolad, herbatek o zapachu persymon czy absolutnie fantastycznych zawieszek w kształcie szklanych bucików. Uchwycę się ich w godzinie potrzeby, to pewne. Kubek czekolady potrafi zrobić cuda, kiedy zbyt dziarski poranek zjeżdża do nas jak Paszczak w koszulce w zygzaki, grając na trąbie noworocznych postanowień. O tak.

A co noworocznych postanowień, nie powiem, mam kilka. Na przykład - kupić hiacynty, wypić czekoladę z maczanym ciastkiem, wrócić do rysowania. Posadzić więcej krzaczków malin. Posiać nowe odmiany pomidorków i mnóstwo kolorowych jednorocznych kwiatów - jeszcze nie wiem jakich, ale kolorowych. Przeczytać i oczywiście wcześniej nabyć genialne "Drzewa" z ilustracjami Piotra Sochy. Jestem zakochana po "Pszczołach". Muszę zacząć gromadzić nasionka i wyciągnąć z piwnicy farby. I odwiedzić sklep z hiacyntami. Póki mnie inspiracja łaskocze w pięty.

Moje postanowienia jak widać są całkiem przyziemne i realne, nic wielkiego, ja nie z tych, co latają wysoko. Jak mój ulubiony i z lubością czytany Poniedzielski powiada -

"Dość twardo stoję na ziemi, choć jestem w stanie czasem się unieść. Bezpieczną wysokością jest 1,50 m. Bo to i widać troszkę więcej, a i rodzina na to patrząc, myśli: „Wróci, wróci”."

No więc mam mniej więcej tak samo:)