Uliczne podróże, infernalne miasta i wieczorne światła

Słuchając Zaz ( za którą dziękuję Michasiowi i Shass) przypominam sobie podróże. A dokładniej miasta i wydeptywanie uliczek. Uwielbiam zwiedzać miasta, szczególnie starówki i to nie koniecznie te wyglansowane, odkurzone, ale te zaulkowe, podwórzo-kamiennicowe, mroczne, gdzie kot przeciska się obok  oskubanych platanów, gdzie na ścianach z arabeską grzyba  patrzą oczy Buddy i sprayem malowane idee. Podeszwy ślizgaja się po bruku, w oknach palą się pelargonie, ktoś trzepie dywan, turyści przechodzą w oddali w różowych kapeluszach, a tu leniwą sjestą waha się popołudnie, na zawsze zatrzymane od kilkuset lat.
Mira kiedyś napisała w swojej pracy, że Bóg stworzył ogrody, a diabeł miasta. Każde miasto jest infernum.Gdzie Beatrycze, co za rękę wyprowadzi? Ale lubię błądzić po tych infernalnych podwórzach, a potem wyjść do uczesanej, oswojonej przestrzeni rynku, kafejek ulicznych, grajków, bagietek, strzyżonych drzewek, gołębi i dziewcząt w apaszkach i z roześmianymi oczyma.
Tak, to lubię...
Lubię też,  kiedy miasto ogarniają cytrynowe światła. Przypomina mi się wtedy Błękitny Zamek i fragment, gdy Edward z Joanną wjeżdżają starą ciężarówką do Port Lawrence.

"Zapadał zmrok. W przejrzystym, cytrynowożółtym powietrzu zapalały się światła i migotały niczym gwiazdy. O tej porze własnie Joanna najbardziej lubiła miasto. Zjedli najpierw niebywale smaczne pieczone kurczę, a potem poszli do kina. (...)wrócili do domu, zostawiając za sobą zastraszającą smugę skandalu."


No to Zaz dla wszystkich.
Kochajmy miasta.