Wszystkoręczność i Edward Elgar ( i trochę Cummingsa)

Pani z zerówki oznajmiła mi, skonsternowana, że Mały używa obu rąk przy pisaniu czy wycinaniu. Kiedy go zapytała, czmeu nie pisze prawą ręką, miał oznajmić:
- Bo ja jestem wszystkoręczny!

Czuję się trochę wszystkoręczna. A raczej wieloręczna. Rąk mi brakuje. Praca goni mnie jak nieustepliwa Buka, sieję ziółka, sprzątam, wyciągnęłam tablet i znowu rysuję, mam kilka piosenek do napisania, za tydzień występ z teatrem i zwyczajnie łapię się na tym, że nie wiem kiedy luty mi uciekł.
Śnieg się stopił.
Słucham czegos nieziemskiego: posłuchajcie ze mną.

gdzieś, gdziem nigdy nie dotarł, w szczęśliwie odległym
od wszelkich doznań miejscu, trwa cisza twych oczu:
w najkruchszym z twoich gestów jest coś, co mnie otacza,
czego dotknąć nie mogę, bowiem jest za blisko

najlżejsze z twoich spojrzeń łatwo mnie otworzy,
chociaż zamknąłem się jak palce zwarte w pięść,
płatek po płatku rozwierasz mnie zawsze jak Wiosna
co (z tajemniczą wprawą) rozwiera swą pierwszą różę

a jeśli zechcesz zamknąć mnie, ja wraz ze swoim
życiem zatrzasnę się przepięknie i gwałtownie,
jak gdyby kwiat w swym wnętrzu wyobraził sobie
śnieg, który skrzętnie sypie wszędzie wokół;

żadna z rzeczy widzialnych nie zdoła dorównać
mocy twej natężonej kruchości: jej tkanki
zniewalają mnie barwą swoich krain, każde
tchnienie wydając z siebie na śmierć i na zawsze

(nie wiem, co ty masz w sobie, co tak wszystko w krąg
otwiera i zamyka; tylko coś we mnie mi wróży,
że głos twych oczu głębszy jest niż wszystkie róże)
i nikt, nawet deszcz, nie ma takich drobnych rąk

Przełożył Stanisław Barańczak