Wakacyjna Księga Radości - zapach dzikiej róży

Gdzie ucieka ten czas? Chyba w to samo miejsce, gdzie moje włosy, napisał kiedyś Bill Bryson. Ja bym napisała trochę inaczej - ucieka tam, gdzie płatki dzikich róż. Przyznaję się, przegapiłam czas ich kwitnienia, zajęta przygotowaniami do wesela, w dodatku susza i upały zrobiły swoje, dzikie róże u nas prawie przekwitły. Prawie. Znalazłam jeszcze trochę różanych żywopłotów i tyle kwiatów, by starczyło mi na malusieńki słoiczek różanej konfitury. Coś czuję w tym szczęściu rękę, a raczej pióro Konstantego Ildefonsa, który z kawiarni "Niebiańska" zagrzewał mnie do wytrwałego szukania po rozdrożach. 

Za Dzikiej Róży zapachem idź
na zawsze upojony wśród dróg -
będzie cię wiódł jak czarodziejski flet
i będziesz szedł, i będziesz szedł,
aż zobaczysz furtkę i próg.

Dla Dzikiej Róży najcięższe znieś
i dla niej nawiewaj modre sny.
Jeszcze trochę. Jeszcze parę zbóż.
I te olchy. Widzisz. I już -
będzie: wieczór, gwiazdy i łzy.

Przy okazji znalazłam dziurawce. Bardzo piękne.  Jeszcze parę zbóż, jeszcze te brzozy, te olchy... I oto są. Jakieś kilka kilometrów dalej, okazałe, różane zasieki. Pełne czerwieniejących już owocków...

Ale jeszcze kilkanaście, jeszcze kilkadziesiąt pachnących personifikacji różanej duszy dla mnie.

A potem wróciłam sobie zupełnie inną drogą, nie odwiedzaną przez lata.  Trochę na pamięć, trochę w urokliwym zapomnieniu, nie mając pojęcia gdzie wyjadę i co znajdę.

Znalazłam spokojne pola, obłoki i ciepły wiatr. 

Dzika Różo! Świecisz przez mrok.
Dzika Różo! Słyszysz mój krok?
Idę - twój zakochany wiatr.

 

Znalazłam tez polanki macierzankowe i czym prędzej  uplotłam wianki, pomrukując z zachwytem mruczankę Demla.

Macierzanko, nie widzę cię,

tak bardzo zagubiłaś się w swym otoczeniu,

ale zda się, jakbyś tylko ty pachniała z sukni lata,

przyjaciółko pastuszków -

moja myśl nie jest odrobinę mniej zagubiona,

nie wiedziałem, że cię będę kiedyś nazywał siostrą.

Znalazłam też przy zagubionej dróżce leśne maliny. Ach ile malin, i jakie czerwone! By krew! Od razu Balladyna się przypomniała... A las był piękny, sosnowy, pachnący żywicą, z dywanami mchu i drobiazgiem trzmielin i leszczyn w dole. A maliny smakowały niebiańsko. Warto było przejechać te dziesięć czy dwanaście kilometrów, uśmiechać się do zdziwionych dzięciołów, odnaleźć na nowo zagubione ścieżki i  przywieźć do domu pachnącą dobroć różaną. Leżą teraz płatki w kolorze jutrzenki na białym płócienku i czekają, aż skończę pisać ten post pachnącymi malinami, macierzanką i różami palcami:) O tak, czas nie będzie na nas czekał, lato też, grający, brzęczący, kolorowy tabor Letniej Pani przejeżdża, gońmy go co sił w opalonych łydkach! Żeby przed jesienią i zimą załapać się choć na kawałek radosnej sarabandy, na jeden słoiczek konfitur, na dziesięć kilometrów błogiej włóczęgi, choćby we własnej okolicy i radosny powrót z podróży.  I nie przegapmy smaku leśnych malin, następne dopiero za rok:)