O domach

Spędzamy ostatnio dużo czasu ze sobą, dom i ja.

Znamy się już tak dobrze, że z zamkniętymi oczyma znajduję każdy kontakt w ścianie. Wstając w nocy słyszę, jak wzdycha lodówka, jak szepczą zegary, wiem, na którą deskę nie stąpnąć, bo zaskrzypi. Jakbym była Alicją, jednocześnie wewnątrz i na zewnątrz labiryntu. Czasem myślę, że to nie my mieszkamy w domu, ale dom w nas. Czytałam artykuł o komórkach macierzystych dzieci, pozostających w organizmie matki długo po urodzeniu. Myślę, że z domami jest tak samo, zostają w nas a my w nich nieodwołalnie, te wszystkie, których jesteśmy dziećmi.

Mój pierwszy dom już nie istnieje. Stara, pożydowska chata dawno została rozebrana, a moje wspomnienia są dużo mniej dotykalne, niż magdalenki Prousta;  zasłonki w fioletowe kropki, stara jabłoń, ciemnawe izby, jakaś różowawa kotara, małe okna, śnieg za nimi, konie pod cerkwią, zimne noce. Po drugiej stronie ulicy była apteka i studnia, chodziło się tam po wodę. Z praniem chodziło się z kolei nad rzekę. Takich chatek - chatynek w Kalinowie coraz mniej, ale na szczęście są ciągle, staję przed nimi i zbieram swoje wspomnienia jak skąpiec perły. Podobna była moim Pierwszym Domem.

Mój drugi dom stoi nadal w cieniu modrzewia i lip, całkiem niedaleko. Dom rodziców, kiedyś nowa murowanka w stylu kostki, na osiedlu XXX-lecia Peerelu. Pamiętam szafę, w której chowałam się, zagrzebując w futrach, gdy zostawiano mnie w domu. Przaśne meble pereelowskie. Po kafelki się jeździło do Łodzi, tak samo po płaszcz. Zestaw Puszcza. Nieśmiertelne fotele. Tapczany. Po drugiej stronie ulicy były ugory i las, który był cmentarzem dla naszych chomików i morskich świnek - teraz stoi tam sklep, niezliczona ilość domków, zakład i traktory. Nie ma sosen, pod którymi bawiłam się w sklep. Nie ma łączki, na której pasłam gęsi. Przy tej furtce pierwszy pocałunek z Miłym. Na tym trzepaku wywijałam koziołki. Pod ta porzeczką głaskałam sunię Dianę, leżąc z nosem w trawie. Ach, kochany Augustynie, wszystko minęło i mój Drugi Dom przeżył już nie tylko narodziny, ślub, ale i pogrzeb, stając się domem prawdziwym, bo tylko takie domy, które znają wszystko i wiedzą wszystko, są prawdziwymi domami...

Mój trzeci dom był domkiem wypożyczonym. Trzy lata po ślubie mieszkaliśmy w drewnianym domku pod brzozami, w kuchni były szmaciane chodniki, kaflowy piec, a w podłodze szpary, między którymi wyrastał latem powój. Tu urodził się Duży. Stąd odeszliśmy do domku czwartego, domku rodziców Miłego.

Czwarty domek, otulony wiśniami, choinkami, jabłoniami, z ogrodem, drewutnią, stolarnią i zagródką dla kóz. Bruk, który trzeba było pielić. Huśtawka w ogrodzie. Winogrona i maleńka, stara uliczka. Pod tą wiśnią leżałam na fotelu, oczekując Średniego, z zagrożoną ciążą, patrząc na plamy słońca na trawie. Jakby drzewo obrastało słojami, kolejne lata. Piąty dom.

Tak, w końcu piąty. On, nasz własny, nasze Kalinowo, zbudowany od ziarenka piasku do dymu z komina. Sami sadziliśmy każde drzewko, każdy krzak. Wstaję w nocy, z zamkniętymi oczyma znając wszystkie ścieżki, każdą skrzypiąca deskę, spokojne pomrukiwanie zmywarki, ciepło podgrzewanej podłogi w kuchni. I nie wiem w końcu, kto jest w kim, ja w nich, czy one, te domy we mnie - pewnie wszystko razem i po trochu, w niekończącej się amfiladzie wspomnień.

I a propos domu, mniej poważnie,  wspomnienie z 9 stycznia 2008 roku.

"Łóżko było rozesłane, zniknęła poduszka.
Na podłodze samotny konik w kropki.
Tropem porozrzucanych zabawek szłam ze ściśniętym sercem do salonu.
I wtedy go zobaczyłam.
- Co ty tu robisz?- jęknęłam.
Mały wysunął głowę spod stołu, nakrytego kocem.
- Mieśkam tutaj.- powiedział poważnie i znowu schował się pod koc."