Zimno, zimniej, Buka

Pochłodniało. Już po upałach lipcowych, już po sierpniowym wygrzewaniu się na tarasie. Wyciagnęłam z szafy wełniane poncho i ta dam! rozpoczęłam sezon swetrowy. Chodzimy do szkoły, no, rowerem tez trochę jeździmy, ale coraz mniej pachnie latem. Zapach jesieni jest inny, bardziej cichy i uroczysty. Wiatr leci z pól, z lasów, grzybny, pachnący mchem i wilgocią.
A Mały ogląda Muminki.
Nie podoba mu się Buka, zdecydowanie. Za to hatifnatów nazwał roślinami- no cóż, mnie się też z grzybami zawsze kojarzyły. Najwięcej entuzjazmu wzbudziły odcinki z wybuchem wulkanu, nurkowaniem w zalanej kuchni i teatrem. Zdecydowaną faworytką Małego jest o dziwo Mała Mi.
Dziwne... ja zawsze najbardziej lubiłam Włóczykija...

W szkole jak w szkole. Niewielki mam entuzjazm, próbuję czytać Korczaka dla inspiracji, ale dzieciaki dzisiaj mało korczakowe, niewiele wspólnego z dziećmi z Bullerbyn mają.Jednemu nieznośnikowi marudziłam nad głową ( przemycił na lekcję loda i zjadał go ostentacyjnie, w dodatku nie posiadał ani zeszytu ani długopisu, totalny luz). Na koniec mojej tyrady spojrzał na mnie i oznajmił:
- Ja też panią lubię.

Zimno, zimniej, Buka. Zwozimy drewno na zimę do piwnicy, zakwitły złocienie, zmarniały pomidory- zaraza mi je zjadła, albo Buka przeszła nocą. Średni chce kota. Męczy mnie o kota kolejny dzień.

- Kup mi kotka- mówi chytrze- Nie będę musiał się wtedy tylko do ciebie przytulać...