Za dzikiej róży zapachem idź. Czyli na jagody i ile trudu kosztuje spełnianie marzeń o jagodziankach:)

Jagodzianek mi się zachciało. Takich z kruszonką, jeszcze ciepłych, z blachy. Ale jagód nie miałam, nasze jagodowe babcie z okolicy jakoś w tym roku nie przynosiły do domu, a młodym się zbierać nie chce - no to chcąc nie chcąc, wybrałam się na jagody sama. Moje ulubione jagodowe miejsce jest kilka kilometrów od Kalinowa, więc rower. Czterdzieści na słońcu. Cudowna, rozprażona, pachnąca sianem kanikuła. A nas zakręcie, koło lotniska, złapał mnie zapach dzikich róż.

Nikt nie napisał o dzikiej róży piękniej, niż Gałczyński. Stała się synonimem... sama nie wiem czego. Wolności? Tajemnicy, jak Pani z Jeziora, innego życia, herbu Włóczykij, stanu ducha, gdy świat staje się  tęsknotą i marzeniem?
Dzika dusza lata.
Dzika róża.

Za Dzikiej Róży zapachem idź

na zawsze upojony wśród dróg — 

będzie cię wiódł jak czarodziejski flet 

i będziesz szedł, i będziesz szedł, 

aż zobaczysz furtkę i próg. 

Na błękicie szybowce i bociany, w zgodzie. I obłoki. Ścieżka prowadzi przez zboża, a w zbożu mak - leśmianowski, zawsze całuję mak, mijając, bo kto całował mak w zbożu, nie zazna niedoli:)

Krzyż przydrożny, otulony kocankami, dziurawcem i schnącą trawą. Lubię nasze podlaskie krzyże, z tymi akcentami jaskrawych błękitów, wstążkami i sztucznymi kwiatami. ktoś ich zawsze dogląda, ktoś zmienia wypłowiałe wstążki. Pachnie siano, szosa spokojnie snuje się pod kołami, szumią olchy. W głowie śpiewa mi się Dzika róża.

Wjeżdżam w małą wioseczkę, kilka domów, może ze dwa to lokalni, reszta - domki przerobione na letniskowe, wygolone trawniki, przyjezdni w hamakach, odmalowane, nawet pieczołowicie, z odrestaurowanymi okiennicami, ładne samochody i tuje w szpalerze. Ale ja zaglądam do okien tych stareńkich, tych z jabłonkami parchatymi i studnią, z kundelkiem, zjedzonym przez porosty płotem i kurkami na schnącym, wiejskim trawniku. Kocham.

Dla Dzikiej Róży najcięższe znieś 

i dla niej nawiewaj modre sny. 

Jeszcze trochę. Jeszcze parę zbóż. 

I te olchy. Widzisz. I już — 

będzie: wieczór, gwiazdy i łzy.

A za wioską już las. I znowu Gałczyński - nie ma lasu bez Gałczyńskiego. Po lewej las iglasty, męska tragedia, po prawej liściasty, kobiecy buduar. A potem mieszają się, w jeden cudowny wiersz, w zapachy żywicy, traw, gorącej ściółki i ziół.

Kiedym przez las sosnowy szedł,

pojąłem, że w nim jest coś z męskiej tragedii.

A kiedym w las liściasty wszedł,

to jakbym słyszał śmiech i flet,

jakbym wstąpił do pokoju kobiety.

(...) i gdy czło­wiek wej­dzie w las, to nie wie, 

czy ma lat pięć­dzie­siąt, czy dzie­więć, 

pa­trzy w las jak w śmiesz­ny ry­su­nek 

i prze­cie­ra ośle­płe oczy, 

dzwo­nek le­śny po­zna­je, ćmę pło­szy 

i na ser­ce kła­dzie mech jak opa­tru­nek.

 

I są, one, jagody! ( I komary też są...)

Pamiętam taką książeczkę z dzieciństwa, z cudownymi ilustracjami - "Na jagody". Kto nie pamięta panien Borówczanek? I te obrazki, jadłoby się je jak jagody. Więc czułam się jak w tej ksiażeczce. Bór zielony. Jagody. Ja. Jagodzianki w głowie i marzeniach... trudno, wytrzymam komary.

 

Nie nazbierałam dużo. Niepełną krobkę. Ale na jagodzianki starczyło.

I kocanek narwałam, będzie wianek lipcowy.

Jeszcze powrót, szosa, chmiel, pola, wiatr, żar - potem tylko robienie drożdżowego, wyrastanie, pieczenie, zbieganie wszystkich do do kuchni co pięć minut - ale pachnie, mamo, co tak pachnie??

I już. One. Jagodzianki lipcowe.

(Przepis stąd)