Wspomnienie Tudorowa, Proust, siano, warzywne i owocowe różności i trochę o upale i deszczu.

Przeszły deszcze - zmyły kurz po upale kanikuły, kuchenny termometr za oknem spocił się do 42 na słońcu, podlewaliśmy omdlewające dynie i buraki, a w szklarni pomidory miały jakby luksusowo, z klimatyzatorem:)

Uwielbiam zapach skoszonego, prażącego się siana. Od razu przypominają mi się wakacje u dziadziusiów i wyprawy z wujkiem do Tudorowa, gdzie była ruina średniowiecznej wieży potomków prawdopodobnie rycerza Pełka. Nawet Długosz o nich pisał. Potomkach oczywiście, nie wakacjach w Tudorowie:) . Ale taka naprawdę średniowieczna wieża- XIV wiek? Starsza?  - w upale  wypietrzała się z pachnących ziół, na wzgórzu, podejście było strome, a najlepsze było to, że można było się wdrapać do okiennego otworu jakieś trzy metry nad ziemią. Zawsze się wdrapywałam:)

Wspomnienia wracają, jak za magią Prousta. 

Świerszcze wyskakują spod nóg z każdym krokiem, susami na prawo i lewo.  Zapach królewski, z tym upalnym brzęczeniem, żarem,  lazurem nieba.

"Ale kiedy, po śmierci osób, po zniszczeniu rzeczy, z dawnej przeszłości nic nie istnieje, wówczas jedynie zapach i smak, wątlejsze, ale żywsze, bardziej niematerialne, trwalsze, wierniejsze, długo jeszcze, jak dusze, przypominają sobie, czekają, spodziewają się - na ruinie wszystkiego - i dźwigają niestrudzenie na swojej znikomej kropelce olbrzymią budowlę wspomnienia"

Proust, tłumaczenie Boya - Żelenskiego

Kanikuła. W upale smażą się zapachy wiśni.  Zrywamy z Małym sukcesywnie, a potem w wielkim garze pyrkocze krwisty dżem, zamieniając kuchnię w magiczne olfaktorium.

Cukinie i bakłażany. Robię babki ziemniaczano - cukiniowe, mamy tyle tego złota, że Montezuma niech zazdrości.

Warzywnik w słońcu, skąpany w upale i brzęczeniu. Wyżej kot cukiniowo - stolikowy. Weranduje. 

Nadal róźe, tylko inne - Mary Rose zbrzydła, straciła już wszystkie kwiaty, ale kwitną róże lata, żółte i różowe. Zaczynają cynie.

 

A na budowie powstaje płyta fundamentowa

Poza strefą upału jest zawsze cienista, podbrzozowa, dzika częśc ogrodowo - lesna.

I mój domek czarownicy na narzędzia:

Ratuje też cieniem rozrastająca się pergola

I nasze leśne kartoflisko. Wyrzucajcie do lasu ziemię z obierkami

I na koniec znowu wracam do deszczu - tak skłaniają głowy dmuszki.