Sierpień prerafaelita oraz co lubił Oscar Wilde? Jak również o kapustach i królach.

Przeogromnie lubię malarstwo prerafaelitów. Może przez kolory, może z powodu tej małej dziewczynki na obrazie Johna Millais, która patrzy w samą duszę jesieni przy palących się liściach? A może przez różę Waterhouse'a. I perły we włosach tej dziewczyny z różą. I przez rosy, mgły i utkany z setek drobin piękna gobelin traw na kolejnym obrazie Johna Everetta? Tajemnica. Ale sierpień to dla mnie taki prerafaelita wśród miesięcy. Albo  kamizelka Oscara Wilde'a. Albo  jarzynowa sałatka.

N

Sałatkę jarzynową robię z kurkumą, wrzucam do słoika, co akurat mam, na przykład cukinię, paprykę, ogórki, czerwoną cebulę, czosnek, gruszki - zalewam słodko - kwaśną marynatą i gotowe. Kolory sierpniowe, smaki też. A Oscar Wilde nosił przepiękne kamizelki. pasowały do  żakardowych i aksamitnych kanap, na których się malowniczo wykładał. Chyba lubił. 

Tak mi się własnie wykłada sierpień, wyleguje i melancholizuje, nasyca kolorami, burgundem i złotem, różem i  butelkową zielenią w fioletach bakłażanów. No Oskar Wilde. A to portret sałatki.

W ogrodzie i warzywniku królestwo złota, z podszewką różowości. Wszystko ulotne, nostalgiczne, pełne motyli, leniwego gorąca, wahania się, własnego zakrzątania, bujności rozkwitu. Świat wydaje się taki daleki, ten inny, nieogrodowy, niekalinowy, tutaj jak u Szekspira, wieczne lato świeci. Biegam to z miską po ogórki, to po poziomki, to po cukinie, to z podlewaczką, to z taczką pełną upływającego czasu, mierzonego w przekwitłych nasturcjach,  zbrązowiałych słonecznikach czy lebiodzie. 

         

Kolory i kształty - fuksja jak spódniczki baletniczek Degasa. Floksy jak jedwab, hortensja jak porcelana.

A uliczka Cicha ciągle cicha, w zieleniach podszytych trochę tylko złotem, gdy spadać zaczynają pierwsze liście brzóz - sucho bardzo, łąki szeleszczą tym suchym, gorącym wiatrem, pachną przekwitające mydlnice i krwawnik z wrotyczem.

A poziomek nie opędzić się, taki urodzaj. I pierwszy kwiat karczocha się pojawił! Pojęcia nie mam, co z nim zrobić, chyba zamiast zjeść, będę podziwiać i wielbić. Tak jak dziewannę, co wysiała mi się sama koło borówek. Kocham dziewanny. Muszę tu też koniecznie wspomnieć o sukcesach w ocaleniu kapusty - ślimaki chyba się poddały. Kapusta jest, rozparta na grządce jak król. Kapustę i królów połączyła zresztą Alicja, o tu.

„Nadszedł już czas — powiedział Mors — Pogrążyć się w rozmowie O tym, czym but jest, łódź i lak, Kapusta i Królowie.

Karczoch, kapusta i poziomki. I dziewanna, strzeliste złoto, sierpniowy minaret.

A tu prerafaelicko kolorowy warzywnik. Sałata posiana na drugi rzut, ogórki też z drugiego siewu. 

A tu przemijanie lata na taczce. Cóż, musimy ze wszystkim się pogodzić, kiciu:)

Zawsze robi mi się smutno, gdy coś miłego się kończy. Co prawda zawsze można mieć nadzieję na coś jeszcze milszego, ale co do tego nigdy nie ma pewności. Ania Shirley

.