Gdzie się czas podziewa?

Nagła a niespodziewana, a jednak spodziewana jesień. Czytam pana Różyckiego:

"Gdzie się czas podziewa, czas, którego zawsze było dużo? Że się go smarowało grubo w pajdach chleba, że się go miało pełne bańki i koszyki, wracając z lasu?"

Nie ma czasu, nie ma lata, nie ma beztroskich wałęsań o poranku z kawa po ogrodzie, gdy zaglądałam co słychać u róż, a co u pomidorów. Hula wiatr, od dwóch dni deszcz, wichura, zimno, koty wszystkie w domu, oddychające, ciepłe kłębki w nogach, na kolanach, za plecami, szukające drobiny ciepła. Ale są oczywiście te wszystkie cudowne, jesienne uroki - gorąca kawa, sztruksowe koszule, swetry, poncza, cytryna, imbir, miód, malinowe bułki prosto z pieca. Są książki do nadrobienia, ogrody do zaplanowania, posty do napisania i setki zinwentaryzowanych wspomnień w zdjęciach i wzruszeniach. Przetrwamy jesień, a potem zimę, damy radę.

Ogród teraz tak:

 

 

Kalina teraz tak:

 

Koty teraz tak:

 

Nie gniewajcie się, że nie piszę, mój czas poszedł z bańkami i koszykami na przyszłe lato do lasu i zbiera tam wyśnione jagody do spółki z wesołą drużyną lipcowych Robin Hoodów. Utonęłam pod papierami, nostalgią, fado, pracą, ipetami, listami lektur, sprawdzaniem kartkówek o mitach greckich (ach ten Demeter, co porwał Korę do piekła!), buraków nie wybrałam i nie ugotowałam nawet. Ale ugotuję, wybiore, nadrobię, wyjde kiedyś z tego lasu bezczasu i będe śnić o wiośnie:) Mój ulubiony niespieszny poeta użytkowy pan Poniedzielski mawiał, że świat dzieli się na tych, co zdążyli i tych, co nie. Trzeba więc koniecznie pamiętać, by mieć pod ręką rozum, duszę i mapę codzinnych snów.

muszę po rozum, po duszę, po mapę do moich codziennych snów.

Tekst pochodzi z https://www.tekstowo.pl/piosenka,andrzej_poniedzielski,rozdarcie_i.html

Póki co, jesienniejemy:)