Poszukiwacze straconego czasu

Dawno już miałam o tym napisać- że staję się sentymentalna. Nigdy nie było tak łatwo mi się wzruszać, jak teraz- z najbłahszego powodu, dotyk kocich łapek, kosy o zmierzchu, nieporadne, malowane dziecinną rączką serduszko. Cień pelargonii. Wspomnienie o lipach dziadziusia. Siedzę na schodach, patrzę na kształty chmur na niebie i czuję, jak mi gorąco pod powiekami. Chyba się starzeję. W przyszłym roku czterdziestka, to napewno to.  I dlaczego tak ucieka mi czas? Gdy byłam mała, wakacje wydawały mi się wiecznością. Każdy dzień długi i kolorowy jak sznurki tęczy, tyle było czasu na wszystko, godzinami się kąpało na rzece, godzinami leniuchowało w ogrodzie...
Teraz dni gonią dni. Już po 20 lipca... już dzień krótszy. Uciekają sekundy, minuty. Obieram ogórki i martwię się, że nie zdążę, znowu nie zdążę... nie przeczytam irlandzkich wierszy w tłumaczeniu Brylla, nie posłucham Bacha, nie pojadę nad rzekę, jeszcze to, jeszcze tamto... zrobić wpis na blogu, poczytać dzieciom, pogadać w karczmie w ulubionej gierce, ściąć zioła, ususzyć... Gdzie te lata, gdy ludzie mieli tak upiornie dużo czasu, że drylowali porzeczki?
Wzrusza mnie muzyka. Duży pokazał mi ten koncert na wiolonczeli i płakałam, patrząc na taniec smyczka, na entuzjazm tego uśmiechniętego pana, który nawet nie wie, ile sprawił mi radości...
I tyle jeszcze chcę. Tak dużo... chcę odnowić szafę. Pobielić podłogę. Upiec dzisiaj chleb. Zatańczyć pod orzechem. Całować lato. Znowu być młoda.
Staję się sentymentalna.
Czuję, jak czas ucieka mi między palcami.
Poszukiwacze straconego czasu, jak ja was rozumiem...