Imponderabilia

Znowu wychodzę z mamcinego domu z ciastem na talerzu, który to talerz solennie obiecuję sobie oddać zaraz po spożyciu czeskiego placka, sernika i mazurka. Ale pewnie jak poprzednie dołączy do wesołej gromady moich talerzy nie od pary, bo zapomnę, a potem będę się zastanawiać, skąd ja mam ten unikatowy egzemplarz z duraleksu.

Chciałabym mieć wszystkie talerze z tej pięknej, wiktoriańskiej serii porcelany, ale niestety, niestety.

No owszem, świąteczny serwis jest, ale tylko na sześć osób. Na co dzień jest nas więcej, a co dopiero z gośćmi. Więc ratuję się mieszaniem, nawet z nutką awangardy: różowe w kwiatki, a potem zielone i białe. Sztućce też nie od pary. O kubkach nie wspomnę, picie z kubka w bałwanki w maju lub z logo starbucks zdarza się nam w domu namiętnie:)

Święta rodzinne.

W domu mamy, z obowiązkową sałatką jarzynową, czeskim plackiem i deserkiem z truskawkami. I te rozmowy. Prawo Godwina działa, o holocauście mówimy już w dziesiątej minucie, między wspomnieniami z dzieciństwa (a pamiętasz tę zasłonę w drzwiach), a historią o przerwanych studiach taty, cygańskim taborze pod cerkwią i  polityce na Bałkanach. Dzieci oblewają się wodą z plastikowych pistoletów, mała Adusia gaworzy, kotka siedzi na parapecie, pachnie kawa, każdy dostaje wołoczebne, czekoladę i jajko.

Przychodzi chmura, znowu pada. Ale mogło być gorzej, mógł być śnieg. Rozmawiamy o szkole

 (trzy nauczycielki w rodzinie), o edukacji w Finlandii, o liczbach nieskończonych, o ruinach pałacu w Henrykowie, o kościele w Jałówce. O tym, co nam zabrali Szwedzi, o spacerze przez las, o zawilcach, przepisie na pasztet i przebudowie garderoby. Zwykłe sprawy, dolać jeszcze herbaty? 

Kiedyś turlaliśmy jajka, dzisiaj wspominamy, kogo z naszej klasy już nie ma.

A pamiętasz, jak?

Widziałam wczoraj Kaśkę, nigdy bym jej nie poznała...

Homo narrativus, tym jesteśmy. Opowiadamy nasze historie, splatamy je w krąg zrozumienia, nomadzi przy ognisku rodzinnego ciepła.

Tyle mamy wspólnego. Te same bukszpany mijałyśmy pędem na opalonych nogach, na te same wiśnie wspinałyśmy się z siostrami.

To ciasto to z przepisu babci. Mamo, kochana,  ale posiwiałaś... Patrz, noszę łańcuszek od ciebie. Masz synku dwadzieścia złotych. Przytul babcię. Ciasto na drogę, pa!

I znowu wychodzę z mamcinego domu z ciastem na talerzu, który ostrożnie i z czułością schowam między moje wszystkie kochane, niepasujące imponderabilia.

Jabłoń przed domem babci już wycięta, ale mała jabłonka, którą posadziliśmy u nas dwa lata temu już puszcza pączki.