Serce jaskółki i Świtezianka na dnie jeziora.

Dzisiaj przyszłam z pracy, otuliłam się w koc i celebruję bezsłoneczną, ale jeszcze ciepłą pochmurność. Nadal mam czas jakiegoś magazynowania energii, rzeczywistość mi się rozmywa i zdjęcia Dużego bardzo  łagodnie i pięknie to pokazują.

Nie poprasowałam.

Nie opieliłam.

Mam na dzisiaj grubą książkę o siedzibach wielkich Polaków, mam wrzos o słodkich dzwoneczkach, a z sąsiedniego pokoju słyszę, jak Duży śpiewa, przygrywając sobie na gitarze.

Znam tę piosenkę, sama kiedyś ją napisałam.

Próbowałam serce swe ratowąć,

tłumaczyłam jak choremu dziecku,

stanął zegar, jesień już w ogrodach

śpi wygodnie w niebieskiej kolebce...

 Po dwóch miesiącach ciszy dzisiaj w szkole znowu poczułam się jak Świtezianka na dnie jeziora, zaplątana w dziesiątki głosów, rozmów, problemów, radości, smutków. Dowiedziałam się o niewygodnych siedzeniach w nowych autobusach, o spuchniętym palcu, o koloniach w Jastarni, o braciszku, o ukradzionym worku na buty. Małe wielkie sprawy małych ludzi. Patrzyłam na czyste buzie czwartoklasistów, po raz pierwszy na lekcji polskiego, takiej prawdziwej, ledwie noski wysunęli z 1-3, a tu tyle wszystkiego, nowe klasy, nowi nauczyciele, nowe zeszyty... 

I nagroda, gdy po godzinie cierpliwego opowiadania im o nowych lekturach, zabaw z robieniem żywego automatu do odmiany przez osoby, przyklejania kolorowych kartek, skrobania w zeszytach pod czułym spojrzeniem Korczaka ze ściany, najbardziej oporny wychodząc, rzucił mi z niechętnym  uznaniem:

- No, póki co, moja najlepsza lekcja!

Serce jaskółki, zmiłuj się nad nami:)

Autorem zdjęć jest Duży:)