Kategoria A, Auden i Katie Melua.

Duży komisję wojskową miał, kategorią A go obdarzyli.
Dzisiaj, w ten dzień z niebem w kolorze labradorytu, z szarymi pasmami chmur pod zmierzch, z żółtymi bajkami, które szepczą rozkwitające forsycje. Czuję zmęczenie jak ciepłą, otulającą falę, dzisiaj zbyt znużona, by przeczytać coś więcej, niż krótkiego Audena. Auden stał się modny po "Czterech weselach i pogrzebie", gdzie recytowano go na pogrzebie Garretha. Ale u mnie ma kategorię A w poezji od dawna, obok Oskara Miłosza, Barańczaka, Frosta, Keatsa, Browning i Dickinson.

Gdzieś jest kolebka wiatru, gdzieś są drzwi do głazu,
Gdzieś powód, że się liście ścielą żółtym trenem:
„A nie mówiłem?” – tyle usłyszysz od Czasu.

Może naprawdę róże rosną bez rozkazu,
Może na serio pragnie trwać to przywidzenie.

 W Kalinowie wiatr ma kolebkę na starym, unickim cmentarzyku, na którym kościelny wyciął wszystkie bzy, bo "ksiądz kazał posprzątać". Dusze bzów, bzowych driad i słowików snują się tam majowymi wieczorami przy smutnym ksieżycu. I o tym nuci wiatr. Dzisiaj dla mnie nuci też o tym, że jest ciągle zimna wiosna i że Auden miał rację co do Czasu. Zakwitną niedługo wiśnie, jutro rocznica odejścia mężowego Taty, za trzy tygodnie kolejna, po moim tacie, koło roku obraca się, a róże znów zakwitną bez rozkazu a tak pięknie.

Dzisiaj w szkole dwie piękne historie. Obie z kategorią A co do zadumy.

Opowieść pani dyrektor o jej Babci, która kazała wracać dzieciom na 19 do domu i stawała w bramce, czekając równo do tej 19, a oni biegli co sił w brudnych łydeczkach, widząc postać Babci, wychodzącą z furtki i odwiązującą fartuch. Oj, niedobrze, jak fartuch odwiązuje, znaczy, juz po czasie...

I opowieść księdza, który na świetlicy skrytykował oglądany przez dziewczynki z zerówki film o Upiorkach ze Straszyceum, takie zombiowate dziewczynki, jakby ktoś nie wiedział.

- Takie diabły tylko oglądacie - oznajmił maluchom z przyganą.

- Ksiądz sam jak diabeł - oznajmić miała zuchwała sześciolatka w obronie ukochanej bajki.

Opowiadając to, ksiądz uśmiał się zdrowo.

Dzisiaj nikt by mi nie dał kategorii A w skali pracowitych mam. Pobolewa gardło, miałam siłę tylko na patrzenie w niebo, napisanie kolejnego rozdziału Zarzecza,  zrobienie grzanek i barszczyku i jedno pranie. I Audena. Zawijam się w kocyk, robię kakao, posłucham mruczanek Katie Melua, powspominam bzy na cmentarzu, Babcie, Tatusiów, pouśmiecham się do dobrych, kochanych wspomnień. Niebo zasnuwa się popiołem zmierzchu, na palcach skrada się noc, niosąc zapach ziemi, młodych ozimin, lasów i bezkresnych mokradlisk, na których gęsi  rozpoczęły już tańce w błękitach.
I bociany.
Cytat z Małego odrabiającego zadania domowe z matematyki:
- Na łące było siedemnaście bocianów, wystartowało dziewięć, ile zostało? Mamo, ale powinno być chyba napisane siedemnastu bocianów, bo przecież bocian to pan, prawda? Zostało dwunastu bocianów!
A na wieczór Miłosz:

Nie, żeby zaraz być jednym z bogów czy herosów:

zamienić się w drzewo, rosnąć wieki, nie krzywdzić nikogo.

Cz.Miłosz

Na życzenie komentatorek: barokowy ornament z czołgami, zbożowe kręgi, kółka dada i gratis fontanna barokowa (chyba) z amorkiem?