Który stwarzasz zawilce

Ty który stwarzasz jagody
królika z marchewką
lato chrabąszczowe
cień wielki małych liści
zawilec półobecny, bo uwiędnie zanim go się przyniesie do domu

czosnek niedźwiedzi dla trzmieli
smutek roślin
wydrę na krótkich nogach
ślimaka co zasypia na sześć miesięcy
niezgrabny śnieg co ma wdzięk większy zanim zacznie tańczyć
serce choćby na chwilę

spraw
niech poeci piszą wiersze prostsze od wspaniałej poezji

J. Twardowski

Zawilce zakwitły, wszędzie, nagle, jakby ktoś hasło rzucił po lasach: chłopaki, zakwitamy, już pora! Co roku to moje wielkie święto, podobnie jak czas kwitnienia bzów i jaśminów. Jadę do Borku, tak okoliczna nasza ludność nazywa pobliski las, skraj Puszczy Ladzkiej. I gdy już mijam maleńką wioseczkę o wdzięcznej nazwie Makówka,
 ( w której takie oto widoki)

 Na horyzoncie maluje się on, cudowny, cienisty, z plamami światła na ściółce, z leszczynami, świerkami, zawilcami, jagodami, poziomkami, ptakami w ilościach oszałamiających - las.  A w nim one.
Kąpią się w słońcu, w bezlistnym jeszcze gąszczu gałęzi, zanurzone w kołderce starych liści, błogosławione światłem, którego tyle, że pić je można, zanurzać w nim, wdychać zapach tak kojący, że brak słów. Takie delikatne. Zawilce gajowe. Anemone nemorosa. Przepiękne, kruche, alabaster. Kwiat Adonisa. Musnęła go dłoń Afrodyty. Oddycha powietrzem mitów i baśni. Patrzę i przypominają mi się wiersze Safony.

Cyprydo!
Piękny Adonis umiera!
Bijcie się w piersi dziewczęta
i rozerwijcie szaty...