Gdzie słońce wschodzi i kędy zapada

Kto pamięta ten poemat Miłosza? Jeden z tych czarodziejskich, które zostają na zawsze. Wstałam dzisiaj po piątej, jak zawsze, patrząc na słońcowstawanie, chmurne, nieśmiałe, otulone w perłową szarość chłodu, w głosy szpaków porannych, w mokre złoto forsycji. Potem dzień, udreptany, mnogość lekcji, dyżur, potem wyprawa do dwóch miast, w międzyczasie pyszna kawa u Agniesi i placuszki orkiszowe - a potem powrót do domu, w słońcozapadaniu się, w gasnącym splendorze dnia. Lasy mroczne, spokojne i ciche, fiolet ze złotem nad nimi, a potem nad wstążką starej asfaltówki mgły, dusze mgieł, welony, woale, jedwab najcudniejszy. Stare trzciny po rowach jak pijane czarodziejki, wierzby już w lekkiej zieleni, pagórki z zawilcami, olchy w wodzie, pola z oziminą, tu wóz, tam wioseczka, droga do domu...

 
Kiedy idzie o cierpkim poranku
i przez płoty zagląda w ogrody
albo w podwórzu, tam pies Żuczek
i ktoś rąbie drzewo.
teraz na moście słucha bełkotania rzeczki
odzywają się dzwony
pod sosnami piaskowych obrywów echo, szron i mgła
Skąd znam ten zapach(...)
na pochyłych uliczkach drewnianego miasta
jeśli to było dawno, w tysiącleciu zobaczonym we śnie
daleko, tam skąd biegnie przepadające światło?
(...)
Pod granatową chmurą z błyskiem konia rydzego
to co było, niejasno poznaję(...)




Wiosna. Zachwycająca co roku.
Nawet w naszym zakrzątaniu codziennym, otwierająca nam oczy delikatnością, niewinnością, echem dziecięcych wspomnień, wiersza, drgnieniem serca.