Cukier fiołkowy. Przeminęło z Fiołkiem.

Kiedy zaczynają kwitnąć fiołki, to znak, że wiosna rozpakowuje walizki i siada do popołudniowej herbatki już na dobre. Fiołki są jak kobiece sekrety i śmiechy, słodkie i serdeczne, tajemnicze i odrobinkę, troszeczkę melancholijne. Jak spojrzenia wiktoriańskich narzeczonych ze starych fotografii. Jak wiersze Maeterlincka.

Fiołki dobrze wyglądają w pucharku z brzozowej kory, jak i na porcelanie. Pachną jak fiołkowe niebo. Odurzają duszę i wzruszają kruchością, bezbronnością. Są efemeryczne. Fiołkowa polana znika nim nacieszymy się nią, słońce roztapia fioletowe ametysty i następuje fiołkowstąpienie. I kiedy maj już buchnie leśmianowską zielenią, obfitością bzów, łąkami mleczy, piwoniami i jaśminem, o fiołkach, skromniutkich, łagodnych, zapomnimy już na dobre.

No, może zostanie nam cukier fiołkowy, który robi się najprościej na świecie. Oskubuje fiołki z płatków, miesza się je z cukrem - koszyczki i pręciki są gorzkie, trzeba je oddzielić. Przekładamy warstwami, mija dni kilka i już mamy pachnący cukier. Niektórzy jeszcze ucierają płatki z cukrem, który barwi się wtedy na fiolet, ale dla mnie to za brutalne, fiołki są zbyt delikatne, by je miażdżyć, niech lepiej pachną w cukrze, zmieniając się w fiołkowe anioły.

Moim fiołkowym fotografem, chyba już nadwornym znów został Duży. W roli głównej fiołki, w nie mniej ważnej - Oscara za drugi plan- zabytkowy serwis mężowej mamy, fiołkowo - złoty. Epizody grają cukiernice, lniany obrusik i łyżeczki. oraz przejęta statystowaniem herbata. Panie, panowie, Przeminęło z Fiołkiem!

Ps. Odkryłam jeszcze kolejne fiołkowe piękności na blogu Anny Marii. I przypomniała mi o Kłapouchym i fiołkach! Cudne jest to zdanie, że fiołki wybierają nas sobie...

http://kucharnia.blogspot.com/2013/05/dla-kogo-bukiecik-suflet-z-fiokow.html
http://kucharnia.blogspot.com/

"Prosiaczek wstał wcześnie tego ranka, by uzbierać bukiecik fiołków. Gdy je uzbierał i włożył do wazonika, nagle pomyślał sobie, że jeszcze nigdy nikt nie uzbierał bukiecika fiołków dla Kłapouchego. I im bardziej o tym myślał, tym bardziej sobie myślał, jak to smutno być Zwierzęciem, dla którego jeszcze nigdy nikt nie uzbierał bukiecika fiołków. Więc wybiegł znów z domu i powtarzał sobie w myśli: "Kłapouchy, Fiołki, Fiołki, Kłapouchy", żeby nie zapomnieć, bo to był taki Dzień Zapominalski. Więc uzbierał spory pęczek fiołków i szedł sobie, i wąchał je, aż zaszedł do Kłapouchego. (...)
- Myślę… - zaczął Prosiaczek nerwowo.
- Nie myśl - rzekł Kłapouchy.
- Myślę, że fiołki są bardzo milutkie - powiedział Prosiaczek. To mówiąc, położył swój mały bukiecik przed Kłapouchym i prędko uciekł..."

/A.A.Milne "Kubuś Puchatek"/