Święta prowincjonalne

Na prowincji świętuje się swoim rytmem. Po pierwsze święto jednodniowe to żadne święto. Jak się zacznie, to trwa i trwa. Nie po to się biedne wieprzki bije i kiełbasy wędzi, żeby się marnowało. Z racji jedzenia jarzyn w Kalinowym domku wieprzki są u nas bezpieczne, gdybyśmy takowego mieli, tak samo króliki czy drób gęsiaty i inny, ale po sąsiadach poszła przed świętami hekatomba. Wszędzie z wędzarek szły dymy, wszędzie wrzeszczał drób. O nasze króliki parę osób łakomie się pytało, bo dorodne.  Jajka przyniosła nam ciocia, której to przyniosła je pani Celinka, po dwanaście za kilo, od kurek domowych. Baby wyrosły piękne, żółciutkie, mazurki kruche jak marcepanki.

Przed świętami na prowincji sprzątanie staje się sztuką, jeśli nie religią, kultem przedziwnym, wymagającym ofiar, takich jak mycie okien w przymrozek czy po 22. Sprząta się kątki wszystkie, wyciąga z szafek naczynia, myje i naczynia i szafki, dywany, kapy, wietrzą się kolorowe kilimy, gobelinki tureckie, jelenie nad strumykami, święte rodziny i ostatnie wieczerze. Pachnie krochmaloną pościelą, obrusowe anioły rozkładają skrzydła białe jak śnieg, z haftem richelieu. Przy czym:

- należy uważać, jak się wiesza schnące dobro na sznurach, koszule rękawami w dół, białe przy białym, kolorowe przy kolorowym, bo powiedzą, żeś marna gospodyni. Kiedyś budziło to we mnie zdumienie, podszyte irytacją, dzisiaj tylko wzrusza. Bo coraz mniej tych gospodyń, co zachodzą do mnie popatrzeć jak wieszam pranie i nie ma już babci, co powie mi, jak krochmal robić i obrus wyprasuje, i przepis na sękacza da... a ja tęsknię. Za czyszczeniem mosiądzu, starych srebrnych łyżeczek, za fajansową makutrą, za dobrymi radami tych, co już odeszli. Niezwykle ubogacona się czuję tym wszystkim, co mi dali, ofiarowali, ciągiem pokoleń, starymi zeszytami z przepisami, opowieściami, wciskanymi w dłoń prezentami, serdecznością, trudnym życiem, skromnością, cierpliwością, nauką. Babcie, ciocie, teściowe,  mamy, sąsiadki, kobiety pracowite tak, ze zawstydzają mnie nawet teraz, gdy sama szoruję okno starymi rajstopami, by błyszczało, a  oczy uśmiechają się do wspomnień...

Tu się piekło sękacze, a najpiękniejsze babcia robiła; pamiętam, jak pomagałam jej kręcić nad paleniskiem żelazny wałek, a ciasto ściekało w ogień i pachniało nieziemsko...

Sprzątanie tutaj  to zen, to katharsis. My swoje kończyliśmy jeszcze w sobotę koło 23... ostatnie domiatanie, ustawianie, zaścielanie krochmalonego obrusa... Mały już zdążył wszystkie pisanki poobijać, próbując, która mocniejsza. 

 - Mamo, ale fajnie byłoby, jakby króliki znosiły jaja i od razu malowane, co?

Tulipany, biel, zieleń, lukrowane baby. Sen, słodki, ukojenie. Bez telewizji, komercji, bez pośpiechu. Święta przyszły.

Niedziela wielkanocna.

Poranek poniedziałkowy.

Na kalinowej prowincji cisza, uroczysta, niebo wymyte deszczem, drzewa ubrane w zieleń, daleki zaśpiew dzwonów. Bam, bam. Ludzie ubrani odświętnie idą dwoma szerokimi nurtami, do cerkwi i kościoła, bam,  bam, wesołych świąt, Chrystos woskres, woistienno woskres!

Trzeci nurt wędrujących jest bardziej humorystyczny, to wielbiciele Bachusa ciągną w stronę stacji benzynowej, jedynego otwartego przybytku z piwem i innymi ingrediencjami, jest ich mniej, ale są zdeterminowani, jeden nawet rower prowadzi, albo rower prowadzi jego - w każdym razie idą pod zielenią wierzb, niebem jak niezapominajki, mija nas też Parówa vel Brutus, pies sąsiadów i całej okolicy, który wizytuje wszystkie posesje przy ulicy, żywiąc się tym, co wynajdzie i wyżebrze. Nie mam pojęcia jak, ale zawsze wie, kiedy wyrzucam odpadki na kompost. Wczoraj do towarzystwa  sąsiedzki bocian piechotą i z pełną godności miną Korwina- Mikke powędrował na tenże kompost, po czym ze spokojem zaczął go przeszukiwać, nie bacząc na jazgot Parówy.

Na prowincji obowiązkowe  na święta jest wołoczebne - chłopaki dostają od babci pieniądze, cukierki i malowane jajka, rodzinie i znajomym daje się pisanki, kiełbasę i drożdżowe baby, ludzie biesiadują godzinami, a dzwony biją bam, bam, nad krętą wstążką rzeki, nad rozlewiskami, nad szeregiem wierzb w młodej zieleni.

A ja myślę o radości zmartwychwstania i celebruję szczęście.

Dziękuję wam wszystkim za serdeczne słowa, życzenia, uściski i radość, podziwiam Sunsette, że przebrneła przez stare blogi,  ucieszyła mnie ogromnie:)

Słodyczy i piękna, wszystkim! Jakie są u was świąteczne zwyczaje? Te ulubione?