Biało, różowo, pająkożuki, dzieci z Bullerbyn i ogólnie wiosna.

 

Stoję zdumiona przed cudem budzącej się przyrody, jak co roku i myślę: Boże mój, jakim cudem To działa, skąd To wie, co robić, jakim przemyślnym zmartwychwstaniem z pąków rodzą się te płatki, jak muśliny i jedwabie Marii Antoniny? Czemu buk wypuszcza pąk bukowy, a brzoza brzozowy liśc, skąd modrzew wie, jak zrobić zielone pędzelki, jak tysiąc składników zapachu czeremchy w odpowiednich proporcjach łączy się ze sobą, tworząc ten oszałamiający bukiet wiosennych, leśnych perfum, jakiemu nie dorównają diory i chanele? Nic dziwnego, że poeci piszą o tym wiersze, a święty Franciszek razem z Hildegardą rozkładali bezradnie ręce, śmiejąc się z zachwytu. Każda z roślinek obdarowuje nas hojnie, bezinteresownie i za darmo splendorem wiosny. Nie da się sfotografować, a tym bardziej opisać przemarszu piękności, gdy bratki i szafirki ustępują miejsca tulipanom, narcyzom, migdałkom i czeremsze, a zieleń nasyca się już majową świeżością, bo to już maj depcze kwietniowi po piętach...
Różowo, biało, zielono, błękitnie, różowo...
Małemu dzisiaj oko bolało i całkiem poważnie oznajmił mi, że to dlatego, bo dotykał wczoraj ropuchy i jakiegoś grzyba, chyba trującego, mamo. Na szczęście przeszło i mały odkrywca bobrował już w oczyszczanym oczku, znalazł pająkożuka( mamo, czy są na świecie zmutowane pająkożuki, bo ja jednego znalazłem) i przeczytał 160 stron Dzieci z Bullerbyn. Czyta sam, a ja nie posiadam się z zachwytu.
Obejrzał też film o dzieciach z Bullerbyn i domagał się kawałka kiełbasy dobrze podsuszonej.
Plotę wiklinowe płotki, pielę, sieję, trawa rośnie jak szalona, złapałam pierwszą opaleniznę i nie mam na nic czasu, czyli zwyczajnie:)
Ogólnie wiosna u nas, absolutna, cudna i swojskoczarodziejska.