Filiżanka pełna deszczu

Po dniu ciepłym i parnym jak w lecie spadła na nas ulewa - fantastyczna, wspaniała, hojna w deszczowe błogosławieństwo, grająca niemal natychmiast orkiestrami rzekotek, bębnieniem po dachach i liściach jak wesoły jazzowy perkusista. Lało cudownie, chyba świętując spóźniony Lany Poniedziałek, w dodatku słońce wysunęło złoty nos, malując niebo tęczą, więc burza kwietniowa dodatkowo robiła za ustrojoną łowiczankę w barwne paski.
Przez kuchenne okno zobaczyłam zapomnianą filiżankę na ogrodowej huśtawce - filiżankę pełną deszczu.
I skoro tylko największy potop minąl, zabrałam swoją deszczową filiżankę na spacer po mokrym, kwietniowym ogrodzie. W końcu życie filiżanek jest raczej monotonne, wśród bibelotów, albo Panna Herbata, albo Pan Kawa,  czasem słodkie ciasteczko na talerzyk, czasem cytat  z Myśliwskiego przy rozmowie...
A zatem, pora uwolnić filiżanki!
Gdzie my nie byliśmy...
Najpierw na tarasie, w różowym bliskim spotkaniu z kwiatami migdałka....

 Potem z wizytą u owego migdałka w ogrodzie. Czy naprawdę odwiedziły pana dzisiaj trzmiele?

Potem  odwiedziłyśmy panienki niezapominajki, ślicznie pannom w tych błękitnych sukienkach...

Chwila u paproci, zwiniętych w zielone piąstki...

 U stokrotek wszystko w porządku. Wpadła dżdżownica z wizytą, ale to okropna plotkara, rozpowiada wszystko ślimakom...

U modrzewi zieloniutkie, miękkie igły. Modrzewie to tradycjonaliści, konserwatywnie w zieleni co kwiecień, jak to wojskowi...

 Piwonie za to bardzo godnie, purpura i bordo, stylowo jak królowa Wiktoria, bez ekstrawagancji i braku manier. Obok wschodzą bodziszki, nieśmiało i łagodnie. Wiklinowy płotek płacze deszczowymi łzami - już koniec podróży...