Klify St. Abbs

"Pomiędzy Abbs Head i Berwick znajduje się Eyemouth, wioska rybacka, czysta i prosta, z całym tym cudownym brudem, rozrzuconym wokół, który jest sanitarną osobliwością takich miast. Mieszkańcy Eyemouth żyją w harmonii z zewnętrznym wyglądem tego miejsca. Są szorstcy, prości i mają więcej zwyczajów niż rybacy z sąsiednich wiosek, na przykład Coldingham Shore. Bardzo szanowana klasa, trzeźwa i dobrze ubrana, zadowolona ze swego losu." - Fisher Folk ze Szkockiego Wschodniego Wybrzeża, "Macmillian's Magazine" nr 36 października 1862.

Więc z Coldingham spacerkiem do St. Abbs. To taki spacer, podczas którego czujesz się jak wesoła kompania Robin Hooda, a zwłaszcza Szkarłatny Will, wędrujący z różyczką w ręku. Żadnych trosk. Trawy do pasa. Murki. Dużo murków. Konie w kaftanach. Po niebie przeganiają się puchate owce obłoków, a za chwilę oczom ukaże się zapierający oddech widok - klify St. Abbs. Mają tu żyć maskonury, czyli po tutejszemu puffiny. Nie widzieliśmy żadnego, niestety, ale rybitw, mew pod dostatkiem. Ale i tak jest pięknie na St. Abbs.

 Murki. Kocham murki.

 Osty, oczywiście.

 Wszechobecne ławeczki pamięci.

A tak wygląda puffin - maskonur. Mały i duży.

St.Abbs były tylko krótkim postojem w naszej podróży, dlatego zabrakło nam czasu na schodzenie w dół stromymi ścieżkami rybackimi, oglądanie maskonurów i wędrówki do latarni morskiej. Pokażę  więc jeszcze widok na klify z góry, mniej intymny niż moje zdjęcia, ale bardziej spektakularny i dający obraz całości - ze strony  https://marinas.com/

A my jedziemy na północ.

Dalej wzwyż i dalej, w głąb. Jak w Narnii.

Im dalej wzwyż i im dalej w głąb, tym wszystko staje się większe. Wnętrze jest zawsze większe od tego, co na zewnątrz.

I jak w wierszu Ogilvy'ego

To the rose of the Hght, 
Leaping over the heath, 

Creeping low in the fern. 
With their spoil in their teeth