Jasnych, spokojnych Świąt

 

 

 

Śnie­żek pró­szy. Hej, bra­cia,
roz­staw­my sto­ły!
Ucztuj­myż: przed­świą­tecz­ne
prze­szły mo­zo­ły;
nie ża­łuj­myż do­byt­ku
ani wszel­kie­go wik­tu:
słod­ki Pań się na­ro­dził.
Pa­sterz we­so­ły.
 

I nastał świąteczny ranek, przez okno światło, na śniegu iskrzący się blask. Przyjemnie mieć białe Święta, przyjemnie pić świąteczną kawę z Miłym, patrzeć na koty, marzące o brzuszkach sikorek. Mały zobaczył dzięcioła dzisiaj, w czerwonej czapeczce.  Do kawy dojadamy wigilijnego jeżyka. Z jeżykiem jest taka historia: mama Miłego opowiadała, że jej mama usłyszała przepis na jeżyka dawno temu, przez radio, mówiło się na nie toczka. To były lata pięćdziesiąte, w domach były takie odbiorniki, nazywali je kołchoźnikami albo toczkami właśnie.  Był tylko jeden program. I z tej toczki babcia usłyszała o tym, jak zrobić jeżyka z maku, ciastek i ryżu. U nas robimy co roku, a jeżyk wygląda tak: 

 

Jest całkiem smaczny, dodaję też bitej śmietany. I pocieszny. A tu na kolejnym zdjęciu prezent od Mikołaja, pierwszy egzemplarz, jeszcze pachnący drukarnią.

 

 

Więc życzę wszystkim spokojnych, jasnych, dobrych Świąt, jak poeta Konstanty pisał, świętujmy, przeszły mozoły, niech każdy otuli się w to, co kocha, co mu daje radość i budzi uśmiech. Ja podziwiam śnieg i lodowe kwiaty, podjadam pierożki z kapustą i grzybami, odpoczywam i uśmiecham się, choćby do widoku furmanki, która przyjechała do sąsiada.  Kto wie, jak więcej napada śniegu, może wyciągną sanie?