Frontowe wejścia

Pomieszkujemy przy spokojnej, zadrzewionej uliczce, gdzie domki wypływają ku asfaltowej wstążce drogi maleńkimi, zadbanymi trawnikami, nieoddzielone od siebie żadnymi ogrodzeniami czy płotkami, a poranne słońce odbija się w szybach frontowych wejść.

Każde z tych drzwi wydają się mówić: jesteśmy ładne, lśniące, uroczo mieszczańskie, niektóre mają kołatki, jedną widziałam nawet w kształcie lwiej głowy. Gdzieniegdzie błyśnie witrażowa, dostojna szybka, wiktoriański łuk, smukłe okienko, tu czy tam wspina się dzikie wino, wystrzyżone jęzorki trawników czy krzaczki róż dyskretnie dopowiadają refren o miłym zaciszu. 

I wędrując tą cichą, przyjemną uliczką nagle zatęskniłam za baldachami podagrycznika, za kępami koniczyn, niewystrzyżoną łączką, brzozami, ugorkiem z sosnami. Zamykam oczy i czuję się jak w sklepie, gdzie ustawiono dekoracje. Brak mi rozgardiaszu naszej wsi, biegającego po podwórkach psa sąsiadów, starej huśtawki, sterty drewna, choć wszędzie widać  dbałość i swoisty urok.

- Jakie ładne te ceglane i kamienne domki - mówię do wiozącego mnie Daniela.

- To tylko fasady, szkielet jest drewniany, popatrz, właśnie budują jeden z nowych, przyjrzyj się, jak to wygląda.

Rzeczywiście, konstrukcja jest lekka, od zewnątrz domki okładane są dowolną elewacją; cieniutka warstewka cegieł, siding, sztuczny kamień, cokolwiek. Przy starych drzewach, ocieniających te drobinki, jak wiktoriańskie domki dla lalek, budyneczki wydają się nierealne, razem z cieniem klonów na wieżyczkach, balkonikach, z szarymi wiewiórkami, flagami i wystrzyżonymi kilkoma tujkami czy jałowcami. Czasem na tarasie siedzi hinduska rodzinka, czasem mignie starsza pani z koneweczką, na podjazdach samochody, wiewiórka przeharcowuje niemal pod naszymi kołami, dzieci wracają ze szkoły, ciemnoskóre, śmiejące się. Potem cisza.

- Jedno, dwa pokolenie, tyle wytrzymają.

Patrzę na frontowe wejścia, na słońce w szybkach. Żeby obejrzeć piękny krzak piwonii wchodzę z Małym  na trawnik jednego z domków, przy którym Daniel parkuje. Za chwilę mamy telefon.

- Dżoana dzwoni i pyta, co to za kobieta z dzieckiem chodzi po jej backyardzie - śmieje się Daniel.

Szara wiewiórka swobodnie przeskakuje po drucie, potem wspina się na drewniany słup, Mały pokrzykując:
- Jaka słodka! - próbuje ją złapać. Puszyste zwierzątko  zmyka na klon i już jej nie ma.

Myślę o starych domkach w Kalinowie, o piwoniach, jaśminach i pokrzywionych sadach, gdzie żółciutkie antonówki spadają w nieskoszoną trawę i każdy może tam wejść, by je nazbierać. I o słowach Miłosza:

"Zakorzenienie jest zapewne stałą potrzebą natury ludzkiej. Może łączy się to z prawami ludzkiego organizmu, a ściślej z prawami rytmu. To, co znane i swojskie, pozwala utrzymać ten sam rytm wewnętrzny, o którym mało wiemy, co nie znaczy, że nie istnieje..."