Rowerowy biwak, czyli co piszczy w puszczy.

Czas lata to czas szekspirowski, Tytania z Oberonem wędrują ludziom przez sny, to i dziwne rodzą się marzenia i pomysły. na przykład taki, by wybrać się z grupką szóstoklasistów na biwak do puszczy, w dodatku rowerami. Oprócz roweru trzeba mieć jeszcze górnicze wręcz, kopalniane pokłady cierpliwości, stanowczość, oczy naokoło głowy i nadludzki stoicyzm, czyli stan, jaki mnisi zen zen nabywają po latach medytacji i specjalnej diecie. Ja tego nie miałam, ale pojechałam. A oto wszystkie powody, dlaczego było warto.

Jechać starą, dziurawą asfaltówką, gdy nad głową świerki starsze od moich dziadków, w rowach dojrzewają poziomki, jagodziska pełne deszczu i słonecznych plam, pachnie żywica i deszczem (deszczu będzie dużo w tym poście), to wszystko bezcenne.

Pomagać dopompowywać co dwadzieścia minut stary rower ojca chudemu jak kurczak chłopakowi, który z determinacją twierdzi, że wszystko jest w porządku, proszę pani, on tak ma, ten rower, bezcenne.

Wymieniać dętkę wspólnie z nauczycielem  od wfu innemu delikwentowi, co to najechał na szkło od piwa i matka mnie zabije, proszę pani, a dętka kosztuje dziesięć złotych, a dowozi ją szkolnym rozwalającym się busem pan Ludwik (Ludwik jest tylko jeden) - bezcenne.

Widzieć zółte kosaćce w głębi puszczańskich oczeretów, widzieć paprocie, słyszeć kukułki w zacinającym deszczu(mówiłam, ze deszczu będzie dużo) - bezcenne.

Doczekać się słońca, jeść lody w małym wiejskim sklepiku gdzie nasz widok budzi sensację większą niż przyjazd amerykańskiego prezydenta, rzucić rowery w koniczynę przy drodze, wąchać tę koniczynę, naklejać plastry na obite kolana, bezcenne.

Widzieć rzekę, naszą Narew cudną, jedyną w Europie płynącą wieloma korytami naraz, widzieć grzywy traw, głaskane ciepłym wiatrem, malowane w batik palcami aniołow i zachodem słońca, bezcenne.

Brodzić boso prze mokradła i zalewisko, idąc do skitu, czyli pustelni, gdzie mnich Gabriel pokaże nam dziewanny, bijące dzwony, sosnę śródziemnomorską, czarną brzozę, białe irysy - bezcenne.

Grać z dzieciakami w piłkę, patrzeć, jak smażą kiełbaski w spokojnym żarze wieczoru, gdy głosy znad rzeki stają się cichsze i cichsze, serce odpoczywa, a w hamaku kołyszą się ostatnie pędzące dni i jest dobrze, tak bardzo dobrze.... bezcenne.



Wrócić do domu mokra, po dwóch dniach, z cudzymi skarpetkami, musztardą i tysiącem wspomnień, poczuć uścisk moich chłopaków, powitać króliki, domek, ogród i rozkwitające róże przy bramce, poczuć się w domu - BEZCENNE.