Kwietniowe śniadania. Sercom i duszom.

Od paru tygodni jemy z Miłym wegetariańsko i bezglutenowo. Piekę chlebek z ziaren, zamieniłam mąke pszenną na ryżową, żytnią, kokosową i jaglaną. Przy okazji wiosny przyjemniej, no i w ciągu sześciu tygodni bezboleśnie 4 kilogramy mniej. Trochę pracy przy robieniu śniadań, ale o piątej już słońce, rozgwar ptaków, przyjemnie robi się owocowe szejki i można w klapkach do ogrodu po świeże kwiatki wyskoczyć.

Na zdjęciu nibysuflet na mące kukurydzianej i kokosowej, banany smażone w owsianej panierce, z makiem i granatem, serek tiramisu i rozmiate dobrocie owocowe. Wanienka na kwiatki od Noysik, talerzyk od Ciociuni.

A dzisiaj był przymrozek. Przesadzam znów pomidory dziś, pojedynczo.

Po wczorajszym wichrze zmiana pogody, bo pełnia, a pani Jadzia z Kalinowa, która ma cudny ogród i prowadzi własny almanach ogrodniczy w starym notesie mówi, że po pelni zawsze zmienia się pogoda na przeciwną.

Czyli będzie ciepło, bo ja ufam pani Jadzi i jej notesowi.
Dzisiaj zrobiłam róże drożdżowo- jabłkowe. Przepis banalnie prosty. Gotowe ciasto drożdżowe
(wzięłam to na pizzę, nie miałam czasu zamiesić swojego) kroimy w pasy, pól pasa smarujemy słodkim serkiem (wzięłam almette owocowe), na drugiej połowie rozkładamy plasterki jabłek ze skórką, podduszone minute we wrzątku z cukrem i cynamonem. Zwijamy w różę, wkładamy do formy od muffinek. Wygladają smacznie i smakują smacznie, a robi się pięć minut.

Zdjęcia na pierwszej wiosennej trawie po pierwszym koszeniu. Jak za tym tęskniłam...

Mały jedzie na wycieczkę do farmy iluzji, Średni zdał egzaminy i nawet złożył aplikację do wybranego liceum na profil matematyczno - informatyczny.

A ja czytam jego nowe wiersze i wzruszam się. A więc - od Średniego, sercom i naszym duszom. Miłej soboty!

SERCOM I DUSZOM

Słowa, które wypowiada dusza, kruche są, niezgrabne jakieś

nawet, jeśli się przyjrzeć, często pełne dziur

niedopracowane, nikłe, mało

znaczące

jeśli by je porównać do tych pięknych gołębic, splątanych w biżuterię

wypowiedzianych z ust, wyczarowanych przez myśl


A jednak, mimo ich tej śmiesznej, nieeleganckiej bezpośredniości

ukochałem słowa dusz

ganiam za nimi, kiedy, onieśmielone czułością,

kryją się za rogiem uczuć

poukładanych w schludne stosiki


Nie wyciągam ręki, nie tykam wścibskim palcem –

zwykle dłonie chowam w kieszeniach –

li chwycę te słowa zerknięciem, robiąc niby fotografię

i już sam

uciekam