O przebiśniegach, manuskryptach i wspomnieniu pełni.

My nadal w fazie przebiśniegów, choć pewnie w innych częściach kraju wiosna na całego. U nas nie śpieszy się. Przylaszczki w lesie nie uświadczyłam żadnej, liści nie ma, mleczyki i kurdybanki, pokrzywa i szczaw młodziutki, tyle dobrego. Ale trawa już zmienia kolor - mrużąc oczy, pod horyzont widzę tę poświatę zieleni po łąkach i ugorach. I pączki nabrzmiewają już, lada dzień pękną. Kilka ciepłych dni i ruszy to wszystko, zabieli się zawilcami, przylaszczki buchną ametystem pod bezlistnymi gałęziami dębów.

Posiałam w szklarni sałatę, rzodkiewkę, jednoroczne na rozsadę. Cebulka posadzona, pomidory machają już drugą parą liści, a po naszym lesie wołają się kosy, najcudniejszym z wiosennych zaśpiewów. Kto nie wie, jak śpiewa kos, niech posłucha tu.

W pracy mam jarmagedon, po wróciwszy po zwolnieniu zastałam się na stanowisku przewodniczącej egzaminu w klasie szóstej. Do tego wystawy manuskryptów i kaligrafii, dwa konkursy recytatorskie i jeden piosenek, premierę przedstawienia i warsztaty teatralne. Dumna z wytworów swojej klasy chwalę się niżej. Młodzież produkowała średniwieczne manuskrypty metodą chałupniczą, ćwiczyła ładne pisanie i kleciła plakaty. Wszystko w celu przybliżenia im dziwnego tworu, jakim jest książka. O tempora, o mores.

A to zdjęcie niedawnej, marcowej pełni wynalazłam na telefonie i zachwycam się. Piękny był okrągły obywatel na niebie...oj piękny. Teraz już zgarbaciał, idzie do nowiu, ale nad tymi polami, w chłodzie wieczoru, wschodząca gębula księżyca była jak bajka. To popatrzę jeszcze. I następnym razem pokaże już pomidory!