Świątynia wiosny

W lesie jest tak, że na palcach się chodzi. Świątynia wiosny. Zawilców całe pola, przylaszczki jak ametysty tu i tam, Już czeremcha w kolejce, już jarzębiny otwierają malachitowe pąki. Nawet po pracy, zmęczona, z plecakiem problemów na jutro, musiałam wskoczyć na rower i pojechać do lasu, który nasza ludność miejscowa nazywa Borkiem, pod Waśki i Rybaki. Na rozstaju, skrzyżowaniu lesnych duktów jest tam zagłębie zawilcowe. Tylko patrzeć, wąchać, pokornie i z podziwem.

Po drodze strumyki, rowy i bagienka.  Błyska tajemniczym złotem - kaczeńce.

Czas przyśpieszył. brakuje mi doby. Ale celebruję teraz bardziej jedzenie. Codziennie świeże szejki, soki. Potrzebuje energii, piekę te chlebki bez mąki, zbieram świeżą zieleninę. W środę sieję warzywa, za tydzień sadzenie kartofelków. Nie mam czasu na nic, ale na słuchanie kosów mam. I gapienie się na szpaki, wędrujące z godnością po trawniku. Wczoraj sójka błysnęła błękitem, rzadki gość. Świętowaliśmy urodziny Elfa- wszystkiego najcudowniejszego, kochanie.

Średni od dzisiaj zdaje gimnazjalne egzaminy.

Jestem z nim duchem i wspieram:)

Wczoraj w galerii handlowej - Średni zgarnia wszystkie kartki reklamowe, wciskane przez wędrujących rozdawaczy reklam.
- Po co ci to, synu? - pytam.
Patrzy na mnie dziwnie, z wyrzutem jakby.
- No jak to... przecież oni nie chcą tego robić. Ale muszą. I muszą wszystko rozdać, zanim pójdą do domu, Jak można być bez litości, mamo?

Średniaczku drogi. Taki czuły na głosy świata. Nie zmieniaj się.