Światła jesieni

Jasny ten wrzesień, pełen słońca i światła, jak nigdy. Powietrze przezroczyste aż do niebieskawych borów na horyzoncie, niebo jak zakrzepły lazur, wiatr polatuje nad sosnami, brzozami, wrzosowiskami  i gra na złotych trąbkach. Całe mnóstwo pająków wygrzewa się na schnących w cieple łąkach jak na Riwierze. Sąsiedzkie koty włóczą nam się sennie po ogrodach, wygrubasiły się, myszy dostatek.  Jutro zwozimy drzewo, wyschło ślicznie przez lato. Jutro też ścinanie ziół- pachną intensywnie, słońce wygrzało miętę i tymianek, estragon wybujał przepysznie. 15 września było Nikodema, a według przysłowia od Nikodema deszczu cztery niedziel nie ma. Nie miałabym nic przeciw, jeszcze będzie czas na pluchy i chłody.

Sieć ze światła, pająk - didżej gra jesienne fado , goryczne zapachy płyną z pól. Wrotycz przysycha, piołuny, nie mogę się napatrzeć na te szafiry, szmaragdy, złoto. Splendor i światło. Czuję blask nawet opuszkami palców. Pozwalam myślom dojrzewać, nie zatrzymuję ich kurczowo, gdy opadają jak jabłka w trawę pamięci. Dobrze mi jechać rowerem starą, asfaltową szosą, łapać wiatr we włosy, nie bać się tego, że przesypuje się klepsydra czasu, obraca koło roku i oto już po Nikodemie, już Ireny było, już Mateusz idzie, a na Mateusza doda się chłodu i ostatni raz wybierze miodu. Tak musi być, tak się dopełni ta jasna pora.

 

Dni idą słodkie jak klonowy syrop, jak pigwa w cukrze, jak śliwkowa konfitura. Króliki wygrzewają się w smugach światła, pogryzając kukurydzę, cała przyroda nasyca się, tężeje jak słodycz w szkle, cieszy mnie obfitość wszystkiego - tyle jarzyn, owoców, winogrona, jabłka, hojność ogrodu, dynie, dalie, astry, marcinki, nurzam się w tym pomonowym bogactwie, przeszczęśliwa. Chyba w sobotę w końcu do jesiennych dżemów się zabiorę, w końcu ogarnę plany, arkusze i dzienniki i pożegluję po głogowoberberysowym morzu śliwkową karawelą o żaglach z najcudniejszych zapachów. Pralka już naprawiona, piorę jak szop pracz, w pełnej ekstazie, suszą się na sznurkach prześcieradła, zbierając światło i błękit. 

Średni był u fryzjera, Mały znalazł na drodze - normalnie na drodze mamusiu! - bryłkę węgla kamiennego i zamierza ją zataszczyć do szkoły w celu zdobycia szóstki, bo omawiają bogactwa naturalne. Wczoraj mnie pytał, do czego zamierzam używać gazu ziemnego. Duży robi zdjęcia i prawo jazdy przy okazji. Zuchowata leśna i podwórkowa banda Małego objadła mi jeżyny, co miały być na tartę, nec locus ubi jeżyny, nie ma jeżyn. Trudno, zrobię śliwkową. Wysyłam wam trochę naszego wrześniowego światła, podwórkowych i leśnołąkowych widoków. Na zimę będzie jak znalazł:)