Moi uczniowie. Falusia.

Arek jest w drugiej klasie. Ma piękny plecak, nic seryjnego z Lidla, ale stylowy i w stonowanych kolorach, z mustangiem na prerii. Zawsze ładnie ubrany, kiedy rozmawiamy, nie patrzy w oczy, wyślizguje się, wykręca, żeby splunąć na kolegę czy kopnąć kogoś. Nie chce kontaktu fizycznego, odtrąca rękę. Mama i tata martwią się - Arek ma ładny dom, małą siostrzyczkę, rower, deskorolkę,  plac zabaw,  trampolinę, wokół domu wypieszczony ogród, w oknie jego pokoju firanki z Ikei, drewniane zabawki, żaden plastik czy tandeta. Mama i tata nie wiedzą, co mu jest. Może to wina nauczycieli? Jest taki inteligentny, inteligentniejszy niż reszta dzieci. Nie wiadomo, dlaczego nie odczuwa empatii. Na zajęciach z klockami Arek zabiera wszystkie klocki dla siebie, nic nie dają negocjacje.

- Nigdy się nie podzielę! - syczy do mnie - I to przez panią się nie podzielę!

Dostaje od mamy kosztowne klocki lego, by bawić się na przerwach i tym sposobem czymś zająć, może wtedy nie będzie bił innych dzieci.  Ostatnio zamiast klocków przyniósł do szkoły organki. Przeraźliwy dźwięk organków niósł się po korytarzach cały dzień.

Kamil mieszka w domku, na którym siding przybrał trupi odcień zieleni od pleśni, razem z rodzicami i siostrą. Na lekcjach Kamil  milczy. Ma trochę za dużą głowę, oczy ciemne jak agaty, rzęsy jak dziewczynka. Dzieci przezywają go Kosmitą. Tata Kamila długo nie pracował, ale teraz znalazł pracę, chyba w agencji ochrony, bo chodzi ubrany na czarno, w skórzanych czarnych butach i ciemnych okularach. Zdarzało się, że pił i bił, ale Kamil nic nigdy nie opowiada. W ogole prawie nic nie mówi.  W sklepie stoją przede mną, w koszyku są cztery piwa dla taty, tata mówi do Kamila sucho: idź, weź coś dla siebie. Kamil przynosi chińską zupkę i wkłada do koszyka. Płacą i wychodzą.

Nusia ma 6 lat i bardzo lubi ładne ubrania. Codziennie ma jaskrawą sukieneczkę z lumpeksu albo z darów, w weselnym stylu, ze sztucznego atłasu lub nylonu, z trochę zabrudzonymi halkami, przeważnie bardzo różową. Rude loczki nie dają się rozczesać, ale spinek jest w nich dużo, też różowych. Nusię ubiera babcia, bo mama zostawiła ich bardzo dawno, jak Nusia się urodziła, Nusia ma starsza siostrę, która ma upośledzenie w stopniu średnim i brata, który nabije wszystkich, którzy Nusię zaczepią. Nusia na placu zabaw tarza się w piasku, w klasie kładzie się na podłodze i krzyczy, głośno i długo, bez powodu.

Karola przezywają Spadochroniarzem. Powtarza pierwszą klasę gimnazjum, jest krępy i uśmiechnięty, uśmiecha się nawet wtedy, gdy nauczyciele krzyczą na niego, bo rzuca po klasie plasteliną, obrywa liście z kwiatów czy dziurawi nożyczkami buty koleżanki w szatni. Nie pisze, bo mu się nie chce, gdy dostaje jedynkę, wzrusza ramionami i uśmiecha się.

- Czemu się uśmiechasz? - pytam go.

- Bo jestem szczęśliwy - odpowiada, jednocześnie pokazując koledze obok środkowy palec.

Michasię dwa lata temu szukała cała okolica - nie wróciła do domu po zakończeniu roku szkolnego. Znaleziono ją po kilku godzinach wieczorem, w jej własnym domu, siedziała w piwnicy. Okazało się, że bała się przyznać rodzicom, że nie ma świadectwa z czerwonym paskiem. 

Gabryś też powtarza rok, w szóstej klasie. Nie ma książek, mówi, że będzie miał w grudniu, po dopłatach. Nie ma dnia, aby nie prowadzono go do gabinetu dyrektora lub do pani pedagog na rozmowę. Raz nabił czwartoklasistkę za to, że zgasiła na korytarzu światło, które on zapalił. Kolegę z klasy uderzył metalową kratą.

Na przerwie bardzo chętnie roznosi mleko dzieciom z przedszkola. Odprowadza z autobusu szkolnego pięciolatka, synka sąsiadów. Bardzo delikatnie zdejmuje mu plecak i sam niesie. Plecak jest bardzo ciężki.

Zdjęcie stąd

Piszę ten post, patrząc na topinambur pod brzozami, na liście topoli i na szarą kotkę, która przygląda mi się szmaragdowymi oczyma z parapetu, z przeciwnej strony okna. Kotka przyszła dwa dni temu i nie chce odejść. Ociera się o nogi, gdy dostaje mleko, a Mały oznajmił dzisiaj, że ją kocha, i że będzie się nazywać Falusia, dobrze, mamo?

No i już nic nie poradzę, niech będzie Falusia.