Wielka draka w chińskiej dzielnicy. I parasol.

Pojechaliśmy subwayem do toronckiego chinatown. Mały pierwszy raz w życiu jechał metrem; podróż fascynująca i niezapomniana także i dla mnie. Kogo myśmy tam nie widzieli... Indianin o budowie Goliata, z długimi włosami i naszyjnikiem z kłów na piersi, razem z nim puszysta dama w pomarańczowych spodniach i wieńcu hawajskim na szyi. Otworzyli sobie duże piwo i spędzali wesoło czas, nie zwracając uwagi na pasażerów. Ciemnoskóra lady z włosami ufarbowanymi na kolor jajecznicy. Pan w butach owiniętych taśmą. Drugie wcielenie Jake'a Gylenhaalla. On i ona w ćwiekach, tatuażach, gotyckich strojach, z kolczykami w ustach. Całe mnóstwo panów w wygniecionych koszulach i z laptopami, oraz z udręczonym wyrazem oczu ludzi wracających z pracy. Taki wygnieciony, cichy i skośnooki dżentelmen usiadł koło nas - Mały siedział mi na kolanach i ponieważ Średni go łaskotał, rzucał się jak wesoła ryba, chichocząc na cały wagon metra. Ponieważ z drugiej strony ugniatała mnie dorodna Afroamerykanka, dyskretnie napominam

 swoich chłopaków:

- Przestańcie się łaskotać, bo ciągle wpadam na tego pana obok i go przyduszam, a on chyba wcale nie ma na to ochoty!

- A skąd wiesz? - zapytał rezolutnie Mały, przekonany, że cały świat podziela jego entuzjazm.

No ale, dotarliśmy, naszą przewodniczką po chinatown była siostra Miłego, Dorcia, która mieszkała w Toronto parę lat i tu skończyła studia. Wrażenia... intensywne. Tym bardziej, ze trwały roboty drogowe i nieustannie waliły pneumatyczne młoty. Kolory; krzykliwe, jaskrawe, wszędzie. Kalejdoskop zapachów. Napisy we wszystkich możliwych językach,  wieża Babel doprawdy, proszę, znaleźliśmy nawet: PARASOL.

Rowery. Mnóstwo rowerów. Od razu mi się Katie Melua przypomniała i milion bicyklów.

Riksze...
Tłok na ulicach, na chodnikach, nieustanny ruch, perpetuum mobile miasta... rzadkie chwile oddechu, gdy auta staną na światłach...
 

Sklepiki z jedzeniem, wychodzące na i tak zagracony chodnik - wszystkie sklepy wylewały z siebie towary na zewnątrz, pączkowały skrzynkami, pudłami i półkami, krzyczały stosami kukurydzy, rogatych owocostworów, różowymi klapkami, natrętnymi propozycjami masażu, malowania paznokci, tatuaży, naprawy butów. 

Robiłam zdjęcia, ale nie potrafię chyba uchwycić na nich tego kolorowego szaleństwa, przysypanego pyłem z rozbijanego asfaltu, w rytmicznym  huku pneumatycznych młotów. Były też chińskie smoki na słupach, nie mogłam sfotografować, bo pod słońce - gorące, obojętnie prażące te ciasne uliczki.

A to już Fashion Discrit.

Budynek telewizji, z samochodem, wystającym ze ściany.

Jedzeniobusy.

A jak chińska dzielnica, to jeszcze chińska restauracja. Nazywa się Mandarin, płaci się 24 dolary za wejście i można jeść do woli, co się zechce, z udekorowanych jaskrawo stołów, nad którymi powiewają kolorowe flagi.

Mały pożarł cztery różowe waty cukrowe... 

Powinien rozboleć go brzuch. Ale nic mu nie było. I jeszcze karmił wesoło gołębie, co widać na załączonym obrazku:)

Zdjęcia dla odmiany robiłam ja, nie Duży, dlatego jakość nie powala, ale starałam się:)